Letzter Abend

Zet een groepje mensen in een krappe ruimte met drank, drugs, onderdrukte gevoelens en covid en er komt altijd wat uit. In dit geval een knappe, goed geacteerde en invoelbare film over leven met psychische problemen, vooroordelen en de eeuwige zoektocht naar een zinvol bestaan.

Aan de vooravond van hun verhuizing geven Clemens en Lisa een klein afscheidsfeestje voor hun intiemste vrienden. De liefdevolle relatie tussen de twee wordt effectief geschetst als Lisa Clemens voortjaagt, terwijl die laatste zich verliest in het vervolmaken van een liedje voor haar. Clemens lijdt aan depressies, is muzikant en min of meer afhankelijk van Lisa, die voor een goede baan de overstap maakt van Hannover naar Berlijn.

Tijdens de voorbereidingen gaat er al van alles mis, met als gevolg dat er twee ongenode gasten op het afscheidsfeestje zitten: bovenbuur Katharine en backpacker Valerie. De andere bezoekers nemen naast cadeautjes ook elk hun eigen issues mee, die naarmate de drank rijkelijker vloeit steeds onbeschaamder naar boven komen.

Niet elke film over jonge mensen en hun problemen is fijn om naar te kijken. Het risico van oninteressante, egocentrische bespiegelingen en ongeloofwaardige ruzies ligt altijd op de loer. Maar in Letzter Abend is een mooie balans gevonden tussen ingetogenheid en drama, dankzij een ijzersterk scenario en buitengewoon acteerwerk. Alle personages zijn goed gecast en lijken hun rol meer te zijn dan te spelen. Het zit in achteloze gebaren en steelse blikken – zoals wanneer Clemens kijkt naar hoe Lisa en studievriend Jan naar elkaar kijken.

De verwikkelingen ontvouwen zich op organische wijze, zonder al te veel nadruk te leggen op de plotwisselingen en door ongemakkelijke momenten, zoals dat gaat, snel te laten overgaan in klatergezelligheid. De muziek wordt luider, de mensen losser en labieler, met de verwachting van een dramatisch of extatisch hoogtepunt. Maar Letzter Abend blijft dicht bij de realiteit en de sobere en nuchtere Duitse mentaliteit.

De film wordt omschreven als een drama en komedie, maar van dijen kletsen is absoluut geen sprake. Wel valt er af en toe iets te glimlachen – bij een herkenbare situatie, een ongenuanceerde scheldpartij of de briljante tirade van Oostenrijkse vriend Marcel, een provocerend acteur, tegen de zelfingenomenheid van de Duitsers. Al met al een heerlijke film die voorbijvliegt, waarbij je er nauwelijks erg in hebt dat het zich allemaal op één plek afspeelt. Dat is ook te danken aan het knappe, beweeglijke camerawerk, dat ruimte geeft aan iedereen.