Le successeur

Koel en stijlvast speelt deze thriller/horror/tragedie een meedogenloos spel met verwachtingen.

Wanneer modeontwerper Ellias Barnès aan het begin van Le successeur in de coulissen van zijn show naar zijn borst grijpt, wees dan gewaarschuwd. Dit is geen film voor mensen met een zwak hart.

Ellias is begin dertig en is na het overlijden van de oprichter van modehuis Orsini net benoemd tot de nieuwe artistiek directeur. Ja, er zijn hooggespannen verwachtingen, maar dat hij juist op zijn gloriemoment een paniekaanval moet onderdrukken, verraadt ook dat er in zijn leven meer speelt dan die droomcarrière. Als de huisarts vraagt naar hartproblemen in de familie, blijkt dat hij het contact met zijn Canadese vader, zijn enige directe familielid, radicaal heeft verbroken. Welk verleden de self-made Ellias (zelfs de naam is zelfgekozen) daarmee precies achter zich hoopte te laten, daar komen we nooit achter – ook al lijkt het, nadat die vader plotseling overlijdt en Ellias naar Montréal afreist om de nalatenschap af te handelen, nog een tijdlang alsof de film juist om die vraag draait.

Dat spel met verwachtingen houdt de film vol tot aan de aftiteling, wanneer je je afvraagt of je nu naar een psychologische thriller, een horrorfilm of een tragedie hebt gekeken. Het spiraalvormige parcours dat de modellen tijdens de openingsscène afleggen, blijkt een voorafspiegeling van de maalstroom waarin Ellias terechtkomt: hoe harder hij probeert zich van zijn vader te verlossen, hoe meer hij zich vastdraait in diens donkerste geheim.

Le successeur is de tweede speelfilm die Xavier Legrand schreef en regisseerde; voor zijn debuut Custody ontving hij in 2017 een Zilveren Leeuw op het filmfestival van Venetië. Ook die film roept de beklemmende machteloosheid op van een personage dat zich probeert te onttrekken aan een dreiging die voor anderen onzichtbaar is. In Le successeur komt daar nog een laag bij, want juist het bewustzijn van zijn status aan de andere kant van de oceaan – de gedroomde verlossing – haalt Ellias onderuit.

De verbetenheid waarmee Ellias alles waaraan hij zich juist dacht te hebben ontworsteld wegdrukt, staat niet alleen te lezen in de diepe fronsrimpel op het voorhoofd van hoofdrolspeler Marc-André Grondin, het laat zich voelen in de hele film. Kille interieurs, een koele belichting en een soundtrack van de Franse electro-producer SebastiAn voegen zich naar Ellias’ afstandelijke, gesloten houding. Maar het meest stijlvast is de film in de keuze om het verleden ook echt een zwarte doos te laten en nergens flashbacks te gebruiken. Daardoor is er werkelijk geen ontkomen aan dit moment, het verschrikkelijke moment waarin Ellias zich bevindt.