Le ravissement

Stabiel aan de buitenkant, turbulente chaos vanbinnen. Le ravissement is een indringende karakterstudie van een vrouw die de weg kwijtraakt. De kijker mag oordelen over haar desastreuze daad.

Doe iedere zwangere een verloskundige als Lydia! Althans, zo lijkt het. Dertiger Lydia is een geroutineerde, hardwerkende verloskundige, die haar werk ziet als een roeping en niet als een baan. Op de kraamafdeling van een Parijs ziekenhuis leeft zij intensief mee met degenen die zij helpt bevallen. Toegewijd en resoluut, in alle opzichten. Als haar vriend opbiecht dat hij met een ander heeft gevreeën, gooit ze hem meteen haar appartement uit. Geen discussie, einde relatie.

Maar de breuk hakt er hard in bij Lydia, die geen type is om haar problemen met anderen te bespreken. Als ze na haar werk ’s avonds laat in een bus in slaap valt en bij het eindstation wakker wordt, drinkt ze een kop koffie met de chauffeur, een Servische jongen met schrijfambities. De ontmoeting eindigt in een onenightstand en een nieuwe teleurstelling: Lydia vindt hem leuk en wil een relatie, de jongen wil zich niet binden.

Nee, we gaan hier niet de hele plot van Le ravissement uit de doeken doen, maar we zien Lydia langzaam in een verstikkende mentale cocon belanden. Haar eenzame situatie ervaart ze als steeds onrechtvaardiger. Nadat ze de zware bevalling van een vriendin tot een goed einde heeft gebracht, knapt er iets in haar als ze het geluk rond de geboorte ziet. Ze neemt een desastreuze beslissing, waarvan geen weg terug is, waarna ze leugen op leugen stapelt om de waarheid te verhullen.

Je zou niet zeggen dat Le ravissement een debuutfilm is, want scenarist en regisseur Iris Kaltenbäck levert een stijlvast, imponerend drama af, geïnspireerd op een bestaande rechtszaak. Het wordt verteld zonder opsmuk en met een effectieve voice-over, waarvan na een tijdje duidelijk wordt van wie de stem afkomstig is.

Maar Le ravissement is vooral de film van Hafsia Herzi. Zij is geweldig als Lydia, die de kijker aan het denken zet. Waarom handelt zij zoals zij handelt? Is ze het cliché van een manipulatief, gekwetst monster? Een dankbaar geval voor sensatiemedia om moddervet mee uit te pakken? Of is zij een kwetsbare vrouw, die niet in de gaten heeft dat ze door haar extreme toewijding aan haar werk in een burn-out is beland – waarna haar relatiebreuk de klap op de vuurpijl is, die haar van het padje jaagt? Of is die tegenstelling te simpel en heeft Lydia iets van beide?

Le ravissement laat het oordeel aan de kijker. Niet vanuit een houding van ‘ik weet het als filmmaker ook niet en zoek het maar lekker uit’, maar vanuit de terechte constatering dat mensen zelden eenduidig zijn.