Le procès Goldman

De rechtbank als vergrootglas

Le procès Goldman

De Franse verzetsstrijder Pierre Goldman laat zich niet kennen, toont deze secure reconstructie van een fameuze rechtzaak uit 1976.

Wanneer de roemruchte communist, guerrilla en crimineel Pierre Goldman in 1976 voor het Franse gerechtshof staat om voor zijn onschuld in een dubbele moordzaak te pleiten, weigert hij gebruik te maken van getuigenverklaringen. Hij walgt van elke vorm van emotioneel appèl en moet niets hebben van het theater waar de rechtbank zich volgens hem door laat leiden. Liever houdt hij het bij de feiten: “Ik ben onschuldig, omdat ik onschuldig ben.”

Regisseur Cédric Kahn onderstreept die starre filosofie in Le procès Goldman, een rigoureuze film die zonder sensatiezucht dit absurde proces reconstrueert. Met strakke kaders, kalme shots en secure montage pelt Kahn de lagen van dit juridische conflict af. De focus komt daardoor volledig te liggen op acteur Arieh Worthalter, die Goldmans ongelofelijke standvastigheid vertolkt.

Le procès Goldman schetst niet alleen een portret van een fascinerende historische figuur, maar ook van een ontwricht en hypocriet Frankrijk. Goldman was een zoon van uit Polen gevluchte Joden, hij vocht als vrijheidsstrijder in Latijns-Amerika en verklaarde zich solidair met de burgerrechtenbewegingen van 1968 én de Algerijnse onafhankelijkheid.

Die strijdbare achtergrond lijkt in een rechtszaal misschien voor explosief materiaal te zorgen, maar Kahn koos ervoor de spanning onder het oppervlak te houden en slechts geleidelijk de druk op te voeren. Eenzelfde vertraging zette hij in bij eerdere films, met name in La prière (2018), maar die was minder sterk. In Le procès Goldman weet Kahn de onderhuidse spanning maximaal uit te buiten om te laten zien wat er echt speelde in deze zaak.