Last Dance

De gepensioneerde Germain heeft weinig op met de podiumkunsten. Maar als zijn vrouw plotseling sterft, besluit hij in dit belegen komische drama de moderne dansvoorstelling af te maken waar zij aan begonnen was.

Wie een geliefde verliest, stort meestal hulpeloos in de afgrond van een grillig rouwproces. Dat verdriet beleeft iedereen anders. De niet al te atletische zeventiger Germain sluit zich, in de geest van zijn plotseling overleden echtgenoot, aan bij een modern dansgezelschap.

Germains twee volwassen kinderen weten niets van zijn dansavonturen. Sinds het overlijden van hun moeder richten zij al hun zorgen op hun vader, die ze onkundig, ongezond, seniel en stokoud lijken te vinden. Ze komen, afgewisseld door een irritant bemoeizuchtige buur, langs met getrokken agenda’s, ziekenhuisbezoeken en kant-­en-klaarmaaltijden.

Germain maakt hen wijs dat hij dagelijks bij het graf zit. In werkelijkheid rouwt hij tijdens de dansrepetities. Waar die bijeenkomsten hem aanvankelijk wezensvreemd zijn, bieden ze hem na verloop van tijd voorzichtig weer wat levensvreugde. Ondertussen schrijft hij hemelpost naar zijn vrouw, waarin hij haar op de hoogte houdt van zijn gevoelsleven. Maar in aanloop naar de première van het stuk, dat de flamboyante choreograaf La Ribot last minute ontworpen heeft naar het rouwverhaal van Germain zelf, ondervindt hij steeds meer moeite om zijn nieuwe levensinvulling verborgen te houden.

Waarom hij dat zo nodig geheim moet houden, wordt in Last Dance van Delphine Lehericey niet echt duidelijk. Ook blijft in het midden waarom deze familie amper met elkaar communiceert – en of dat überhaupt een probleem is. Na Germains steroptreden zie je aan de gezichten van de kinderen dat zij hem nu begrepen hebben. Daar moeten we het mee doen.

Deze Franstalige dramedy is best sympathiek, maar belegen van toon. De komisch bedoelde scènes zijn aan de flauwe kant. Wanneer Germains kleindochter binnenvalt terwijl haar grootvader staat te stretchen, met ontbloot bovenlijf en met een eveneens halfnaakte danscollega, denkt ze natúúrlijk dat hij een heel ander geheim heeft.

Het scenario is keurig rond, zonder dat je het verdriet van de personages kunt voelen. Langs echte pijnpunten wordt slechts lichtjes gescheerd en met name de volwassen kinderen blijven karikaturen. Op zeker moment biecht de weduwnaar in een van de brieven aan zijn vrouw op dat hij vooral danst omdat het de laatste connectie is naar haar en het gezamenlijke bestaan waarin hij zo gelukkig was. Dat is eigenlijk het enige breekbare moment in de film dat raakt.