La prisonnière de Bordeaux

De mannen zijn overbodig

La prisonnière de Bordeaux

In dit onevenwichtige maar onderhoudende gevangenisdrama spelen Isabelle Huppert en Hafsia Herzi twee vrouwen van wie de mannen voor lange tijd vastzitten.

Isabelle Huppert kan heerlijk staren. Innerlijke twijfels suggereren. Een dilemma met een blik invoelbaar maken. Dat is ook het fijne aan de openingsscène van La prison­nière de Bordeaux, waarin de camera haar, zonder enige context te verschaffen, volgt vanaf een bloemenwinkel tot aan haar villa.

Die scène opent met een shot van een spiegelplafond waarin te zien is hoe Huppert – op de kop gefilmd – zich op galante wijze en verzonken in overpeinzingen beweegt tussen een bloemenzee. Later in de film realiseer je je: haar personage vult de leegte in haar leven met bloemen. Maar tijdens deze scène is dat nog heerlijk ongewis.

Huppert vertolkt Alma, een huisvrouw van wie de echtgenoot in de gevangenis zit. Deze Christopher (Magne-Håvard Brekke), een succesvol neuroloog, stapte na een seminar dronken in zijn auto en reed twee vrouwen aan. Hij werd veroordeeld tot zes jaar cel. Tijdens haar wekelijkse bezoek aan het gevangeniscomplex nabij Bordeaux ontmoet Alma een lotgenoot. Mina (Hafsia Herzi), een jonge moeder, moet vijf uur reizen om haar man Nasser (Lionel Dray) te kunnen zien, die is veroordeeld voor een noodlottige juwelenroof.

Wat volgt laat zich raden. Alma ontfermt zich over Mina. Ze mag bij haar intrekken met haar twee jonge kindertjes, ruimte zat. De dynamiek tussen Huppert en Herzi is uiterst plezant. Die twee hebben geen mannen nodig, en de film evenmin.

Toch konden scenaristen François Bégaudeau, Pierre Courrège en Emilie Deleuze het niet laten. Gaandeweg leren we de mannen tóch kennen. Dat de plot verder wordt aangezwengeld doordat een van Nassers handlangers vermoedt dat Mina tijdens de roof buitgemaakte, dure horloges in bezit heeft, voelt eveneens onnodig. Hoe dan ook, Mina wordt achternagezeten door een soort labiele crimineel terwijl de echtgenoten iets meer schermtijd krijgen.

Dat laatste doet regisseur Patricia Mazuy misschien om voor de kijker inzichtelijk te maken dat de mannen kwezels zijn. Maar dat was na de eerste akte al kraakhelder. In die zin zijn de eerste dertig minuten van de film, waarin het goeddeels aan informatie ontbreekt, de sterkste. Dan hoeven de vrouwen nog niet op te biechten waarom hun mannen zijn gedetineerd; dan gaat het nog over de blikken die zij over en weer uitwisselen en prevaleert het mysterie.