Koning van de zwervers

Hoe is het als je vader beweert dat hij een koning is? De openingsfilm van Cinekid kaart op een speelse manier serieuze onderwerpen aan.

Je kan het de elfjarige Meissy niet kwalijk nemen dat ze de waarschuwingen van haar moeder in de wind slaat als haar vader Tom na vijf jaar opduikt. Als blijkt dat hij niet ín de supermarkt werkt, maar voor de deur de straatkrant verkoopt, laat ze zich daardoor niet afschrikken. Ook niet als haar vriendje Rayan bedenkelijk kijkt. Wie zou er nu geen vader willen die zulke geweldige verhalen kan vertellen, papieren kraanvogels vouwt en zo blij is haar te zien? Een dakloze? Nee, meent Meissy: een wereldreiziger.

Tom (Matthijs van de Sande Bakhuyzen) beweert bovendien dat hij het weer helemaal wil goedmaken met Meissy’s moeder. Zo bespeelt Koning van de zwervers aanvankelijk het vertrouwde thema van een kind tussen gescheiden ouders, maar er blijkt meer aan de hand. Deze openingsfilm van Cinekid kaart zaken aan die je niet zo vaak in een jeugd- of familiefilm tegenkomt.

Eveline Hagenbeek (De Z van zus, 2024) baseerde haar scenario op ervaringen met daklozen uit de tijd dat ze voor de straatkrant schreef. Regisseur Janne Schmidt (En we vliegen door de dagen, 2024) zag er een verhaal in dat uitnodigt om met een open blik te kijken naar mensen die anders zijn. De band met Cinekid begon toen ze twee jaar geleden met dit project deelnam aan het Directors LAB van het jeugdfilmfestival.

Die open blik betreft niet alleen de sterk verbeelde daklozenwereld. De film neemt de kijker ook mee in hoe Meissy (Niyara Da Rocha Pereira) ontdekt dat haar vader misschien wel veel verbeelding heeft, maar dat fantasie niet hetzelfde is als een hallucinatie als gevolg van zijn schizofrenie.

Schmidt en Hagenbeek brengen het vlot en sympathiek en met gevoel voor humor. Een speels en toch serieus avontuur, met het onbevangen perspectief van Meissy als vertrekpunt. Neemt niet weg dat de uitwerking ook wel eens wat doorzichtig is, al zal het jonge publiek zich daar niet aan storen. Zie zo’n scheldpartij die Tom naar zijn hoofd krijgt wanneer hij in de wijk van Meissy opduikt. Of die verliefde blik die Meissy’s moeder onmiddellijk op haar nieuwe tandarts werpt.

Toch werkt de kinderblik goed als een soort aanloop naar de veel hardere realiteit. Een psychose is wel even schrikken voor Meissy. Het is ook een soort coming-of-­age-ervaring, waarbij het verwonderde meisje en de verward-enthousiaste vader een mooi duo vormen. Ontroerende momenten naast ontnuchterende realiteit, waarbij jonge kijkers met een goed gevoel de zaal mogen verlaten, zonder dat dit onoprecht overkomt.