Kleo

Bedrog en Trabanten galore in deze luchtige Stasi-huurmoordenaar-neemt-wraak-in-übercool-techno-Berlijn-begin-jaren-negentig-serie op Netflix. Jella Haasse is perfect in de titelrol. Iets minder villein dan Villanelle in Killing Eve, maar even trigger-happy én op sneakers.

Kleo is een serie die je na de vierde aflevering compleet heeft veroverd, waarvan je na de zesde aflevering het aanstaande einde vreest en na de achtste aflevering verdrietig maar gelukkig afscheid neemt, wetende dat er niks vergelijkbaars te vinden is.

Omdat er aardig wat verrassende wendingen in de plot zitten, houden we de beschrijving daarvan kort. De serie draagt de naam van hoofdpersonage Kleo Straub, een jonge vrouw die in de openingsscène anno 1987 een West-Berlijnse club binnenwandelt en een paar minuten later op de wc haar doelwit vermoordt. West-Berlijn, want de Muur is nog niet gevallen, de Oost-Duitse communistische heilstaat is nog springlevend en Kleo Straub werkt als getrainde huurmoordenaar voor de Stasi, de Oost-Duitse geheime dienst. Na de executie wandelt ze een paar straten verderop via een geheime gang onder de Muur door, terug naar Oost-Berlijn. Het gemak waarmee ze die streng bewaakte grens oversteekt, illustreert de soepele, vaak komische omgang van de serie met de historische werkelijkheid.

Kleo is een van de beste ‘agenten’ van de Stasi, maar na deze opdracht gaat er iets faliekant mis en de rest van de serie zal draaien om Kleo’s speurtocht naar het waarom en wie: waarom overkwam haar dit en wie is ervoor verantwoordelijk? Laten we zeggen dat Kleo daarbij weinig vergevingsgezind te werk gaat.

De disclaimer ‘Dit is een echt verhaal. Niets hiervan is echt gebeurd’ waarmee de serie opent, wijst mooi vooruit naar het speelse zelfbewustzijn van de serie. Er wordt op een koffertje gejaagd dat zulke explosieve gegevens bevat dat die de internationale politieke orde op zou kunnen blazen – meer macguffin krijg je ze niet. Documenten waarnaar gezocht wordt, vallen soepel uit mappen. Een van de personages richt zich ergens zelfs direct tot de camera om al die handige toevalligheden toe te lichten: “Zo, dat ging makkelijk.” Dat is dan weer net iets te melig, maar de serie doet geen moeite om te verbergen dat alles bedacht is. Het geeft lucht aan wat toch een vrij gewelddadige wraakonderneming is. Een beetje zoals Killing Eve dat doet, maar dan met internationale politieke verwikkelingen en Berlijnse techno. En met dat typische piepje in een van je sneakers als je de zool buigt. Daar moet een Duits woord voor zijn.

Kers op de taart zijn Kleo’s mede- en tegenspelers. De techno wordt het verhaal in gedanst via de compleet maffe, pillendraaidende en mediterende Thilo, die haar trippende huisgenoot wordt tot hij, zoals in de sterren is geschreven, wordt opgehaald door de bewoners van zijn thuisplaneet Sirius B, waar een prinses op hem wacht. En dan is er de stuntelende Sven Petzold, een agent die Kleo tevergeefs probeert te versieren in die nachtclub in West-Berlijn in 1987 en dan tevergeefs zijn chef bij de politie ervan probeert te overtuigen dat Kleo de dader is. Maar hij geeft niet op en zet met een karrenvracht deus ex machina de achtervolging in.

Zowat iedereen bedriegt elkaar in deze strak vormgegeven trip naar het über-coole Berlijn van begin jaren negentig, toen de stad baadde in techno, jaren voordat de Berghain door twee vrienden werd opgericht. Waar trouwens vaag naar gehint wordt als Thilo en zijn vriend DJ Pillendraaier laat in de serie een club willen oprichten in een leegstaand post-industrieel complex. Kleo ontdekt dat haar eigen familiegeschiedenis heel anders in elkaar steekt dan ze altijd heeft gedacht en dat Stasi-officieren die het communisme meedogenloos verdedigden, hun land na de Wende opvallend makkelijk in de uitverkoop doen.

Een zeer vermakelijke serie waarvan nooit een seizoen twee moet komen, omdat dit eerste seizoen helemaal af is.

Kleo is nu te zien op Netflix.