Katie Says Goodbye

In het leven van een jong meisje in een heet en zanderig Arizona wordt leed op nog groter leed gestapeld. Zelf raakt ze er murw van en de kijker bijna ook.

Katie heeft een lief, open gezichtje en een zachte stem. Ze kan koken, ze heeft talent voor visagie, ze is hulpvaardig en beleefd. Overdag serveert ze hamburgers aan truckers en tijdens haar pauzes stapt ze bij mannelijke dorpsgenoten in voor een ‘ritje’: Katie is parttime prostituee. Haar moeder Tracey (Mireille Enos) zit thuis in het trailerpark lethargisch op de bank te wachten op bericht van de getrouwde buurman met wie ze een affaire heeft. Katie is dus kostwinnaar en ze heeft een plan: San Francisco, de grote stad, een nieuw leven als schoonheidsspecialiste. Als ze geld overhoudt verstopt ze het in een schoenendoos in haar kamertje. Voor ze in slaap valt voert ze een dankbaar, denkbeeldig gesprekje met haar onbekende, afwezige vader.
Het mag duidelijk zijn: Katie is een goed mens in beroerde omstandigheden. Trucker Bear (James Belushi) omarmt haar vaderlijk na hun vaste vrijages, bazin Maybelle (Mary Steenburgen) maakt zich moederlijk zorgen en ergert zich aan Tracey’s wangedrag. Als Katie verliefd wordt op Bruno (Christopher Abbott), een stuurse nieuweling in wie ze eenzelfde puurheid vermoedt als waarover ze zelf beschikt, keert de reputatie die ze ondanks haar engelachtigheid blijkt te hebben opgebouwd zich tegen haar en gaat het van kwaad tot erger, met een verkrachting in een autowrak als dieptepunt. Het schaarse dat ze had, verliest Katie, zelfs de schoenendoos wordt leeggeroofd.
Belushi en Steenburgen maken iets heel authentieks van hun bescheiden rollen en Mireille Enos verheft het zwijgend uitbeelden van een intrigerende cocktail van moederliefde en -haat tot een kunst. Olivia Cooke, nota bene uit het Britse Manchester afkomstig en niet de eerste keuze voor de rol, heeft met haar romige huid en amandelvormige ogen onmiskenbaar star appeal, hier gevierd met een vrijwel permanente bezetting van het doek. Maar glamour maakt de soms absurd positieve grondtoon van haar rol niet makkelijker te verteren. Integendeel: het vergroot de afstand tot de kijker. Wie is dit wezen?
De vraag is een beetje waarom debuterend regisseur en scenarioschrijver Wayne Roberts juist dit verhaal wilde vertellen. In een interview noemt hij een ‘visioen van Katie’ als het startpunt van zijn script, waar hij geen verdere research voor nodig achtte. Misschien had hij dat toch moeten doen.
Het hoertje met het gouden hart is een stereotype uit de populaire cultuur dat onder anderen Shirley MacLaine, Jamie Lee Curtis en Julia Roberts eerder en scherper gestalte gaven in Hollywoodfilms; de diner, de sporadisch voorbijrazende trein en verbaal weinig ontwikkelde inwoners behoren tot het vaste Arizona-repertoire. Roberts bewijst zichzelf wél als acteursregisseur; voor zijn tweede auteursfilm, Richard Says Goodbye, kreeg hij Johnny Depp onder zijn hoede. Wie weet.

Sandra Heerma van Voss