John Wick 3: Parabellum

Vijf jaar geleden begon de notoire huurmoordenaar John Wick een oorlog omwille van zijn koelbloedig koud gemaakte hond. “Als je vrede wilt, kun je je maar beter op oorlog voorbereiden”, zo luidt het duistere motto van het derde deel in de serie.

In het eerste deel van de neo noir-filmreeks rondom de voormalige huurmoordenaar John Wick (2014) draaide alles om een wraakplot na de dood van zijn hond. Maar voor een vervolg was meer nodig, dus besteedde regisseur Chad Stahelski in John Wick: Chapter 2 (2017) extra veel aandacht aan de geschreven en ongeschreven wetten van Wicks wereld.

De plot kantelt wanneer Wick (Keanu Reeves) een staakt-het-vuren verbreekt op de heilig verklaarde grond van het New Yorkse Continental Hotel, een veilige haven voor de criminele wereldelite. Vanaf dat moment was onze antiheld er persona non grata.

In het nieuwe deel Parabellum is Wick vogelvrij en op de vlucht, en de eerste confrontaties laten niet lang op zich wachten – een losgeslagen Wick vecht nu eenmaal meer dan dat hij praat. Een gevecht in Wick-stijl is altijd keihard en onverbloemd. In veel hedendaagse actiefilms maskeren een dominante geluidsband en een overvloed aan cuts een luie vorm van beeldregie. Maar verwacht hier dus geen atletisch onvermogen dat in de montage wordt weggepoetst. Voormalig stuntman Stahelski vertrouwt, samen met editor Evan Schiff, volledig op het bewegingsritme van de acteurs bij het bepalen van de lengte van de shots.

Opmerkelijk is ook de casting van de Indonesische acteur Yahan Ruhian (bij liefhebbers bekend uit de Raid-films) in een kleine bijrol als Shinobi 2, een van Wicks tegenstanders. Zijn aanwezigheid in Parabellum markeert een trend (die in eerdere generaties werd belichaamd door acteurs als Jackie Chan en Jet Li), waarin Hollywood een poging doet zich diverse martial arts-stijlen toe te eigenen door hun Aziatische vaandeldragers te casten. Denk bijvoorbeeld aan het opduiken van Ruhians collega Iko Uwais in de meest recente film van Peter Berg (Mile 22, 2018) en de rollen van Wing Chun-meester Donnie Yen in onder meer Rogue One (2016).

Het is al te simpel om de John Wick-trilogie weg te zetten als niets meer dan een strakke keten van actiesequenties. Ongelijk kan niemand je geven, maar de makers doen wel degelijk meer om hun franchise kleur te geven. Deel twee verstevigde eerder al een symbolisch universum van kruizen en munten, waarin alleen het juiste brandmerk toegang biedt tot de onderwereld. Parabellum trekt die mythevorming zelfbewust door. Begrijpelijk, aangezien de scenaristen voor de continue uitdaging staan om de open deuren naar hun volgende kassucces zo intelligent mogelijk te verpakken. In die opzet slagen ze: in de aanloop naar deel vier is Parabellum de best denkbare reclame.

Deze recensie werd geschreven in het kader van Filmkrant Lab 2019, een trainingstraject voor jonge filmcritici.