Jinn

De afro-Amerikaanse regisseur Nijla Mu’min maakt haar debuut met het coming of age-drama Jinn. De zorgeloze Summer raakt geïnteresseerd in de Islam. Het zorgt voor frictie, maar ze vindt er ook kracht.

“Het voelt alsof ik twee lichamen heb en maar één ziel”, aldus Summer (Zoe Renee). Het energieke zwarte meisje worstelt ermee dat haar moeder Jane (Simone Missick) zich tot de islam heeft bekeerd. Alles wat ze leuk vindt lijkt namelijk te botsen op de voorschriften van haar moeders nieuwe moskee: pizza met peperoni (varkensvlees!), dansen, haar Instagram-account. Waar we Summer in de openingsscène opgewekt door de zomerse straten van Los Angeles zien fietsen, luistert ze later terneergeslagen naar lessen van de prekende imam Khalid (Hisham Tawfiq).

Toch begint de religie langzaamaan onderdeel van haar identiteit uit te maken. Want in die moskee ontdekt Summer tot haar verbazing ook de warmte van de zwarte moslimgemeenschap, de vriendelijkheid van haar bekeerde klasgenoot Tahir (Kelvin Harrison jr.) en de rust die islamitische rituelen en symbolen haar geven. Vooral de jinn, een bovennatuurlijk wezen uit de Koran dat deels mens en deels geest is, blijkt leidend in haar zoektocht om religie en haar tienerleven te rijmen.

Jinn, het semi-autobiografische regiedebuut van Nijla Mu’min, valt op doordat de film die verscheurdheid niet als probleem ziet. Vooral in de manier waarop Jinn aandacht houdt voor de positieve rol die religie in iemands leven kan spelen, voelt het als een zonnige Amerikaanse tegenhanger van het sobere Franse drama La priere (Cédric Kahn, 2018), waarin religieuze devotie het leven van verslaafde jongeren een nieuwe betekenis geeft. Nee, religie is echt niet zo rechtlijnig en stringent dat je jezelf erdoor verliest. En ja, je kan er best een swingend, zelfs seksueel ontluikend middelbare schoolleven naast houden – zelfs voor peperoni blijkt een oplossing.

Problemen ontstaan er uiteindelijk wanneer Summer op Instagram een foto plaats waarin ze een hijab en bh draagt. #hallalhottie, zet ze eronder. “Gewoon, mezelf zijn”, legt ze Tahir uit, maar als de imam de foto’s via een jaloers klasgenootje onder ogen krijgt moet hij er niets van weten. Het is de opmaat voor een mooie ontknoping waarin Summer haar ontelbare identiteiten op een verassende manier omarmt. Wat een fijne en stereotype-doorbrekende film van een interessante nieuwe stem uit zwart Amerika. Mu’min werkte sinds de première van haar film in 2018 aan verschillende geprezen televisieseries, waaronder Insecure, Wu-Tang: An American Saga en Swagger, maar Jinn smaakt toch ook vooral naar een volgende speelfilm. Hopelijk laat die niet te lang op zich wachten.

Jinn is vanaf 20 januari te zien op Pepr (Picl).