Infinite Football

Gebroken botten en de regels van het spel

Het leven van Laurentiu liep anders dan hij gedroomd had, door dat ene moment op het voetbalveld. Hij bedacht dat de regels van het spel moeten veranderen. Maar het spel is koppig.

Voetbal en documentaire is een lastige combinatie om te verkopen, tenzij het over sterren gaat. Zelfs als de maker Corneliu Porumboiu heet, hij van 12:08 East of Bucharest (2006) en het nog te verschijnen The Whistlers (2019). Maar hoezeer Infinite Football (uitgebracht door Eye als onderdeel van Previously Unreleased) ook over voetbal gaat, het draait niet alleen om de bal. Het gaat hier ook om hoe de bal rolt.

Twee mannen aan de rand van een schaatsbaan, ergens in Roemenië. Tenminste, ’s winters is het een schaatsbaan – in de zomer wordt er gevoetbald. Al die jaren terug was Porumboiu’s vriend Laurentiu Ginghina hier aan het voetballen toen een van de tegenstanders snoeihard inkwam, vertelt hij. Hij brak een bot. Vervolgens genas zijn been niet goed en twee jaar later vertilde hij zich op z’n werk. Bot opnieuw gebroken. Enfin, voetballen zat er niet meer in en Laurentiu begon na te denken over nieuwe regels voor het spel, om blessures te voorkomen. Ondertussen vertelt hij over zijn droom om in de bossen te werken die niet doorging door de blessure: zijn conditie was te slecht om bij de juiste opleiding aangenomen te worden. En zo moest hij zich zien te verzoenen met zijn rol in de wereld: als ambtenaar die dag in dag uit hetzelfde moet doen.

Is dit slechts het portret van een man, de regels van het spel, een nationale cultuur, of alles door elkaar? De verre van optimale behandeling van zijn beenwond herinnert in de verte aan The Death of Mr Lazarescu (2005), die tragikomische aanklacht aan het adres van de Roemeense gezondheidszorg. De verre van optimale regels van het spel laten zich in elk geval niet makkelijk veranderen: kijk alleen al hoe lang het bij voetbal heeft geduurd voordat camera’s werden toegelaten om scheidsrechters te helpen. En zo wordt het spel gespeeld, zegt Porumboiu: verre van optimaal, met overal en voortdurend blessures terwijl naar ideeën voor verbetering nauwelijks wordt geluisterd.