Ilo Ilo

Losjes gebaseerd op zijn eigen jeugd in Singapore vertelt debuterend regisseur Anthony Chen een schijnbaar simpel verhaal over een gebroken gezin en de heilzame invloed van een werkster.

De twee officiële titels van Ilo Ilo zeggen samen veel over de film. De Chinese titel van deze Singaporese film is te vertalen als ‘vader en moeder zijn op hun werk’, en kiest daarmee het perspectief van het alleen gebleven kind. Inderdaad: hardwerkende moeder Hwee Leng en haar echtgenoot Teng hebben hun tienjarige zoontje Jialer laten verworden tot een verwend nest. De internationale titel Ilo Ilo is de naam van de Filipijnse stad waar hun inwonende werkster en oppas Teresa vandaan komt, die ze inhuren in een poging hun ontsporende zoon weer in het gareel te krijgen. Want stoppen met werken is geen optie: het is 1997, en Singapore is hard op weg om in een financiële crisis weg te zakken.
Die twee titels staan samen in beeld, zoals de hele openingscredits tweetalig zijn, en zoals de personages in de film ook heen en weer springen tussen het Chinees en het Engels, twee van de vier officiële talen in Singapore. De aandacht voor detail die al uit de openingscredits spreekt, is typerend voor dit subtiele debuut.
Regisseur en scenarist Anthony Chen baseerde Ilo Ilo deels op zijn eigen jeugdherinneringen, en dat is voelbaar in de textuur van de film, die zonder onnodige nadruk in alles de late jaren negentig ademt. Niet voor niets won Chen twee jaar terug in Cannes de Camera d’Or voor de film, de prijs voor beste debuut.
Hij weet gaandeweg een indrukwekkende rijkdom aan thema’s te raken: de klassenmaatschappij, in Singapore duidelijker dan elders aanwezig maar wereldwijd relevant, en vooral hoe een economische crisis invloed heeft op de meest intieme beslissingen binnen een gezin. Weer een mooi voorbeeld van hoe een heel specifiek onderwerp een universeel verhaal kan vertellen.

Joost Broeren