Ich Seh, Ich Seh
De oerangst van een kind
Een Oostenrijkse tweeling herkent hun moeder niet meer in deze gestileerde psychologische horror, mede-geregisseerd door de scenariste van Ulrich Seidl.
Moeder is weer thuis. Plotseling. Met zwachtels om haar hoofd. De tweeling deinst terug, ze herkennen hun moeder amper. Ze doet de luxaflex in haar designvilla dicht — zonlicht is vanaf dat moment verboden — en eist totale stilte. Er mag niets van buiten naar binnen komen. De vrieskist ligt vol met pizza’s zodat ze het huis niet uit hoeven. Alleen de ene helft van de tweeling krijgt te eten, en contact tussen beiden is vanaf nu verboden. Tijdens een spelletje ‘Wat ben ik’ is ze niet in staat het woord ‘mama’ te herkennen. Wat is er met moeder aan de hand?
Het gestileerde, door Ulrich Seidl geproduceerde Ich Seh, Ich Seh (Goodnight Mommy) speelt in op een oerangst van elk kind: de plotselinge ontdekking dat een ouder twee gezichten heeft. Eigenlijk alles wat plotseling ten slechte verandert kan voor een kind als verraad voelen aan het pact dat hij denkt te hebben gesloten. Als dat eenzijdig wordt opgezegd, kan dat het vertrouwen in de mens behoorlijk schaden. Een kind weet nooit hoe de vlag er bij de grillige ouder bij hangt en moet dus altijd op z’n hoede zijn. De tweeling in Ich Seh, Ich Seh besluit om zich hier niet bij neer te leggen of zich veilig te verstoppen, maar om in opstand te komen en opheldering te eisen. Het huis wordt zo een gevangenis waar de morele grenzen steeds verder worden opgerekt.
De aanvankelijk onderkoelde stijl van deze psychologische horror maakt plaats voor een steeds grimmiger toon, met twee welgemikte shockeffecten. En met een paar raadselachtige scènes, zoals die waarin de moeder in haar halfslaap op iets knapperigs kauwt, of haar lichaam betast alsof ze dit voor het eerst ziet. Doodeng allemaal, net als het slaapliedje dat zo zoet aan het begin klinkt. Een cliché in het genre van de gezinshorror, maar toch effectief dankzij de beheerste regie van de beladen scènes, die als een vergrootglas op de huid branden.
Mariska Graveland
