Homeland

De verloren zoon

Homeland

George Sluizer neemt stelling in Homeland, waarin hij een emotioneel bezoek brengt aan zijn Palestijnse vrienden.

Een hele generatie is opgegroeid met het besef dat elke uitspraak die je doet, over tien jaar wel eens heel anders gewogen kan worden. Dat maakt het moeilijk om standpunten in te nemen, ook voor filmmakers. Toch zouden er de komende jaren meer documentaires kunnen worden gemaakt die wel stelling nemen.

In een interview met NRC Handelsblad legt de Vlaamse schrijver David Van Reybrouck (1971), winnaar van de AKO-Literatuurprijs voor Congo, de dilemma’s van het engagement bloot. "De postmodernen hebben aangetoond dat er geen vorm van waardenvrij spreken bestaat, dat elke uitspraak politiek geladen is. Vervolgens werd men zich zo bewust van die politieke lading, dat men bang is geworden standpunten in te nemen. […] De postmoderne generatie is bang om zich te branden aan een engagement dat fout kan uitpakken, bang voor politieke besmetting, bang voor het oordeel van later."

Giftig
De 78-jarige regisseur George Sluizer is iemand die géén blad voor de mond neemt, zeker niet nadat hij na een slagaderbreuk klinisch dood was verklaard, maar toch overleefde. Vervolgens wilde hij, nu het nog kon, zijn tussen 1974 en 1983 gemaakte Palestijnse trilogie afronden met een vierde deel.

In zijn documentaire Homeland zien we hoe hij op krukken een emotioneel bezoek brengt aan zijn oude vrienden in Palestina. Zijn woede tegenover de Israëlische regering over de behandeling van de Palestijnen wordt afgewisseld met tedere scènes waarin hij als een verloren zoon wordt verwelkomd. De persoonlijke motieven van Sluizer worden nergens verbloemd. Zijn doel is om de Palestijnen enige waardigheid te geven, enig bestaansrecht, zegt hij zelf.

Het engagerende, uitgesproken Homeland bevat een aantal schokkende anekdotes, zoals die rond de Israëlische cementfabriek die dagelijks giftige dampen uitspreidt over de Palestijnen, maar eens per jaar, als de windrichting verandert, zijn deuren sluit om te voorkomen dat de dampen Israël bereiken.

Het meest uitgesproken is Sluizer als hij voor het ziekenhuis staat waar Sharon in coma ligt: "Misschien waren de wereld, de Palestijnen of ikzelf beter af geweest als je was gestorven in Auschwitz, net zoals de meesten van mijn Nederlandse familie."