HILARY AND JACKIE

De gekte slaat langzaam toe

  • Datum 29-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films HILARY AND JACKIE
  • Regie
    Anand Tucker
    Te zien vanaf
    01-01-1998
    Land
    Engeland
  • Deel dit artikel

Het is eenzaam aan de top, maar ook het pad omhoog is niet altijd een feest. Filmmaker Anand Tucker toont de treurnis rondom het succes van celliste Jacqueline du Pré in het zeer verantwoord vormgegeven Hilary and Jackie.

Afgelopen kerst was er drama in het Concertgebouw: pianist Wibi Soerjadi ging na zijn zevende (!) toegift tegen de vlakte. Paniek in de zaal, herinneringen aan Tommy Cooper kwamen boven. Onderzoek in het ziekenhuis wees oververmoeidheid uit en inmiddels hobbelt Soerjadi weer van de ene tv-show naar het andere lenteconcert. Toch geeft het te denken, een jonge artiest die zo opgaat in zijn eigen succes. Met de vermaarde celliste Jacqueline du Pré (Oxford, 1945) liep het minder goed af. Op het hoogtepunt van haar roem, begin jaren zeventig, werd bij haar multiple sclerose geconstateerd. Met de cello was het snel gedaan en zij overleed in 1987, verlaten door haar echtgenoot Daniel Barenboim. Niet hij maar broer en zus Piers en Hilary schreven haar levensverhaal waarop debuterend regisseur Anand Tucker zijn film Hilary and Jackie heeft gebaseerd.

Sentiment
Iedereen kent ze, de gedreven ouders die de frustraties over hun eigen gemiste muzikale carrière botvieren op het kleine kroost. Zo ook de vader en vooral moeder van Hilary en Jacqueline du Pré, met verve gespeeld door Rachel Griffiths en Emily Watson. Voor hun verjaardag geen skippybal maar partituren voor dwarsfluit en cello, geschreven door mama die weliswaar piano speelt en dirigeert, maar het ware talent mist. Eén opmerking van haar legt de kiem voor het verdere leven van de twee zussen. "Als je samen wilt zijn [met je zus], moet je even goed worden", zegt zij tegen de jonge Jackie die de cello dan nog niet zo beheerst als haar zus de dwarsfluit. Samenzijn, Jackie knoopt het in haar oren en stort zich genadeloos op haar instrument. En met succes. Terwijl Hilary later besluit een normaal leven te leiden met man en kinderen, reist Jackie samen met haar cello de wereld af. Zij ontmoet Daniel Barenboim, pianist en dirigent, en met hem verkent zij liefde en muziek, tot de gekte langzaamaan toeslaat.
Naast de relatie tussen de twee zussen richt het scenario zich met name op Jackies onvermijdelijke dood, terwijl de cruciale rol van moeder Du Pré onderbelicht blijft. Ook broer Piers komt er als co-auteur bekaaid af. Helaas is het Anand Tucker niet gelukt om het sentiment overal in toom te houden. De vaak wat al te chique vormgeving en een overmaat aan de van nature al beladen cellomuziek doen er nog een schep bovenop. Enkele korte video-opnamen, die doen denken aan Watsons eerdere rol in Breaking the waves, komen nog het meest in de buurt bij wat de makers voor ogen moet hebben gestaan. Hier wordt én het verhaal verteld én de muziek de ruimte gegeven.
Wel rekent Tucker subiet af met de eindeloze discussie over telefilm versus cinema alhier. Hilary and Jackie, gemaakt met steun van onder meer de BBC én de nieuwe filmzender Film Four, is een heuse ’telescoopfilm’, zoals Rick van der Ploeg het wil. In Engeland kijkt men al jaren verder dan de polder breed is.

Jeroen Lok