Here We Are

Hypocrisie zegeviert in de Israëlische roadmovie Here We Are, waarin gescheiden vader Aharon met zijn autistische zoon de hort op gaat. Aharon slaat op de vlucht om zijn zoon te behoeden voor verandering, maar zet hiermee juist zijn leven op zijn kop.

In Here We Are doet gescheiden vader Aharon (Shai Avivi) of een vlucht voor de politie een gezellige roadtrip is. Aharons volwassen zoon Uri (Noam Imber) heeft autisme – hoewel dat niet in zoveel woorden wordt gezegd – en kan niet zelfstandig wonen. Uri’s moeder vindt het hoog tijd dat hij het huis van zijn vader verlaat om begeleid te gaan wonen, zodat hij zijn dagen met leeftijdsgenoten in plaats van met zijn vader kan spenderen. De rechter is het met haar eens en heeft een dwangbevel opgelegd.

Maar Aharon weigert. Eerst vertikt hij het zijn zoon op de verhuizing voor te bereiden, dan rent hij er daadwerkelijk voor weg, met zoonlief op sleeptouw. De twee zijn volledig afhankelijk van elkaar. En hoewel Aharon zichzelf graag voorhoudt dat hij al die jaren is thuisgebleven voor zijn zoon, blijkt dat hij hem ook gebruikt om zelf niet te leven. Egoïsme vermomd als onbaatzuchtigheid dus.

In intieme beelden zien we hoe Aharon zijn kennis van Uri, met wie hij al zijn tijd doorbrengt, als wapen gebruikt in de strijd tegen zijn ex-vrouw. Here We Are is ook een soort custody-battle-film, maar wel een die gaat over een volwassen zoon en die zich jaren na de scheiding afspeelt. En als dit een strijd om de voogdij is, dan is Aharons vlucht eigenlijk een ontvoering.

Het overtuigende acteerwerk van Avivi en Imber, als vader en zoon die elkaar door en door kennen, grondt de karaktergedreven film van de Israëlische regisseur Nir Bergman. De soms ludieke stijl suggereert misschien anders, maar Here We Are is echt meer drama dan feelgoodfilm. De warme zomerplaatjes van zwembaden, fietstripjes, ijsjes, een kermis, kunnen het beklemmende gevoel nooit helemaal verbloemen. Je zou de vorm van Here We Are net zo hypocriet kunnen noemen als zijn hoofdpersonage, dat op de vlucht slaat om zijn zoon te behoeden van verandering, maar daarmee juist zijn routine verstoort.