HELLBENT

Een gespierde duivel met een zeis die tijdens Halloween de achtervolging inzet: HellBent weet slechts één originele wending aan de slasher te geven.

Je kon erop wachten. Het is eigenlijk nog een wonder dat het tot 2004 heeft geduurd voordat hij als eerste het licht zag: de ‘gay slasher’, oftewel: homo-hakker. HellBent heet het novum. Ook hierin wordt geschreeuwd, achtervolgd en gehakt maar… hier zijn ineens alle slachtoffers homo! Da’s lachen! Da’s eng!
Dat hangt van uw stemming af. Of uw geaardheid. Zowel homofoben als homofielen kunnen in het regiedebuut van Paul Etheredge-Ouzts aan hun trekken komen, met dank aan de opzichtige gemaskerde moordenaar die, zoals het genre opdraagt, zwijgend en moorddadig blijft, zonder zijn seksuele geaardheid kenbaar te maken. Gefrustreerd is hij zeker.
Eén keer maakt de potenrammer een seksuele toespeling, alsof hij met zijn piemel speelt, maar verder hakt hij er slechts unverfroren op los. Of moeten we iets opmaken aan de manier van doden? Onthoofdingen. Ugh, ugh, ‘give me head’. En zijn moordwapen? Een zeis? Is dat de duivelse dood? Aids?

Plastic zak
Hoe dan ook, maakt niet uit, de regisseur is bepaald geen duizendpoot. Zet een willekeurige Friday the 13th op, verwissel alle gillende keukenmeiden en jongens met hun puberale grapjes en stupide redeneringen voor vier lulletjes rozenwater en je bent al een heel eind. Dan is er ook nog een speciale dag, geen vrijdag de dertiende maar het eendaagse West Hollywood Halloween Carnival, waar een gespierde duivel met een zeis niet opvalt. Overal zijn mannen, want hoewel er ook gezegd kan worden dat lesbiennes letterlijk homofiel zijn, toch zijn die in geen velden of wegen te bekennen. De vier lulletjes rozenwater gaan als monomane stereotypen naar het feest. De leernicht, de drag queen, de biseksuele cowboy en de politieagent. Iedereen wil lekker feestvieren en neuken, maar er moet ook naar hen geluisterd worden.
De drag queen gaat daarin het verst, die is zo eenzaam dat hij zelfs de moordenaar opzoekt, terwijl die toch net met een bebloed hoofd in een plastic zak wegloopt uit een van de discotheken, om toch in godsnaam een praatje met hem te maken, want ziet hij er niet lekker uit? Ook de politieagent heeft verlangens, maar die worden gestild door de Marlon Brando-lookalike, compleet met motor, spijkerbroek en peuk.
Een van de grote genoegens van het kijken naar slasherfilms is dat je personages dood kan wensen, mensen die je simpelweg irriteren vanwege hun gedrag. Je kan ze gewoon toeschreeuwen: Ach man, val toch dood met je kleinzielige problemen! En dat gebeurt dan vervolgens. Lekker. Hup, daar gaat die mieterige cowboy, met zijn narcistische gedrag en grote bek. Het mes in die eikel! Helaas zijn er altijd ook personages die aan dit lot ontsnappen, die je graag dood had gezien, maar die miraculeus ontsnappen, in ieder geval tot deel 2, zoals de politieagent met zijn glazen oog. En nee, met homofobie heeft dat alles geen ene flikker te maken.
Wat een malle film, deze HellBent. Eventjes in de bioscoop, maar ongetwijfeld al snel in een grabbelton bij u in de buurt.

Mike Naafs