Heldin

Vaardig plaatst Petra Volpe de kijker in de snelkookpan van stress en emoties tijdens één nachtdienst van één verpleegkundige – niet omdat er iets misgaat, maar omdat dit is hoe het altijd is.

Hoe gaat dit in vredesnaam de hele tijd goed? Dat is de gedachte die je bekruipt bij het kijken naar Heldin van Petra Volpe, die één nachtdienst van één verpleegkundige in een Zwitsers ziekenhuis volgt. Al is het niet echt van belang dat dit Zwitserland is – wat deze Floria voor de kiezen krijgt, is waar zorgmedewerkers overal mee moeten dealen in een neoliberaal uitgekleed zorgsysteem.

Het is dus niet verbazingwekkend dat het ergens in de loop van die nacht een keer verkeerd gaat met een onjuist gedoseerd medicijn. Nee, het is ronduit een wonder dat het de tientallen andere keren wél goed gaat. De druk op Floria en haar collega’s is enorm.

Terwijl Floria haar ronde over de afdeling probeert te doen, wordt ze bij elke patiënt minimaal twee keer onderbroken door iets dat even tussendoor moet – een patiënt die een hartstilstand krijgt, de geprivilegieerde eikel met als enige een privékamer die ongeduldig blijft bellen waar zijn verse muntthee blijft, een roedel opgefokte zoons die onmiddellijk hulp voor hun ongeneesbare moeder eisen. Voor taken die met rust en aandacht zouden moeten worden uitgevoerd, zoals het doseren van medicijnen, zijn slechts luttele seconden beschikbaar, terwijl er twee telefoons tegelijk rinkelen om aandacht aandacht aandacht.

Volpe (Die göttliche Ordnung, 2017) plaatst de kijker midden in die snelkookpan van stress en emoties. Want hoewel Floria tegenover de patiënten meestal haar professionele masker ophoudt, raakt hun wel en wee haar wel degelijk. En ondertussen worstelt ze ermee dat de patiënten die haar het minst tot last zijn, die aardig en begripvol en geduldig zijn, door haar juist noodgedwongen het meest veronachtzaamd worden.

Hoofdrolspeler Leonie Benesch speelde in Das Lehrerzimmer (Ilker Çatak, 2023) al een vergelijkbare rol van iemand in een zorgend beroep die door de weeffouten in het systeem steeds verder in het nauw gedreven wordt. Hier brengt ze subtiel de nuances van Floria’s verborgen emoties over, in vluchtige gezichtsuitdrukkingen of kleine veranderingen van houding.

Net zo terughoudend is Volpe’s scenario, dat nergens in melodramatische kunstgrepen vervalt – er zijn allerlei incidenten, maar nergens tart dat de geloofwaardigheid – en toch de volle zwaarte overbrengt. Des te meer omdat je weet dat dit avond in avond uit zo gaat – niet voor niets opent Volpe Heldin met een shot van een lange rij identieke verplegersuniformen. De genadeklap komt van een eindtitel die benadrukt dat het tekort aan verpleegkundig personeel een wereldwijd probleem is en alleen maar groter zal worden.