GIRLFIGHT

In Girlfight stort een stoer Latino-meisje uit Brooklyn zich fanatiek op de bokssport, waardoor ze kan ontsnappen aan haar uitzichtloze situatie.

Het uitgangspunt van Karyn Kusama’s regie- en scenariodebuut is in veel opzichten het spiegelbeeld van Billy Elliot, een film die evenals Girlfight aan de haal ging met de publieksprijzen op verschillende filmfestivals. Net als mijnwerkerszoon Billy Elliot is de Latijns-Amerikaanse Diana Guzman afkomstig uit een sociaal achtergesteld milieu, de troosteloze sociale-woningbouw in de New-Yorkse wijk Brooklyn. In beide films is er sprake van een emotioneel afgeklemde vader, die nooit de dood van zijn echtgenote heeft kunnen verwerken. En in beide films ontwikkelen de hoofdpersonen een bijzondere relatie met de bokssport: Billy heeft er een pesthekel aan omdat hij er door zijn vader toe wordt verplicht, terwijl hij veel liever balletlessen volgt. Diana wil daarentegen juist dolgraag leren boksen, maar wordt daarbij tegengewerkt omdat boksen nu eenmaal geldt als een ongeschikt tijdsverdrijf voor meisjes.
Toch is er een groot verschil tussen Stephen Daldry’s typisch Britse mix van humor en sociaal drama en Kusama’s veel grimmigere groeipijnendrama. Dat komt vooral tot uiting in de finales: tegenover het ronduit triomfantelijke einde van Billy Elliot stelt Girlfight een slot waarin Diana uiteindelijk wel — zoals het sportfilmgenre vereist — als winnares uit de strijd komt. Maar het is tevens duidelijk dat ze nog maar aan het begin van een lange weg staat, waarin nog heel wat gevechten moeten worden geleverd — zowel in als buiten de boksring.

Surrogaatouder
Hoewel de persoonlijke ontwikkeling van Diana nadrukkelijk centraal staat, is Karyn Kusama niet vergeten dat een boksfilm minstens enkele sterke knokpartijen moet bevatten. Daarbij koos ze niet voor de brute benadering van Martin Scorsese, die in Raging bull het bloed en het zweet plastisch in het rond liet spatten en ook niet voor de gladde actiemontage uit de Rocky-films. In plaats daarvan hanteert ze een wat lossere stijl, waarbij een handheld camera de vechters bovenop de huid zit, terwijl de vele jump cuts voor de nodige dynamiek en vaart zorgen.
Minder effectief is het scenario, dat er niet altijd in slaagt om de genreclichés te omzeilen. Vooral de verhouding met de zorgzame sportcoach die zich ontpopt als surrogaatouder is wat al te schetsmatig uitgewerkt, en ook de ontluikende relatie met bink Adrian (inderdaad, tevens de naam van Sylvester Stallone’s vriendinnetje in Rocky) had makkelijk uit de bocht kunnen vliegen. Dat dat niet gebeurt is te danken aan de uitstekende acteurs, die hun personages voorzien van een authentieke emotionele lading.
Bindend element is hoofdrolspeelster Michelle Rodriguez, die Diana neerzet met een broeierige intensiteit. De stoere debutante laat zien dat er wel honderd verschillende manieren zijn om boos, gekwetst, beledigd en getergd te kijken. In de uitgangssituatie is zij een wandelend kruitvat van emoties, die hardhandig haar woede koelt op iedereen die haar ergert. Aan het eind van de film zijn de woede en de frustraties nog lang niet verdwenen. Maar ze heeft inmiddels wel geleerd wanneer ze moet meppen, en waar ze haar rake klappen moet laten neerdalen.

Fritz de Jong