Funny Games U.S.

Michael Haneke maakte een remake van zijn schandaalsucces Funny Games. In Amerika. Met Amerikaanse sterren. Bijna shot voor shot. Is dat anders of hetzelfde als het origineel?

Waarom? Dat is de enige vraag die op de lippen ligt bij de verschijning van de shot-for-shot-remake van Michael Hanekes eigen Funny Games uit 1997. Waarom moest deze film gemaakt worden? Antwoord: omdat Amerikanen geen ondertitels willen lezen. De film had net zo goed alleen Amerikaans gedubd kunnen worden, maar dan zag Oostenrijk er weer niet Amerikaans genoeg uit. Haneke zag altijd al de relatie met filmland Amerika, met hun grondwettelijke obsessie met geweld, en de schoolmeester in hem leek het een prima les. Eindelijk geen catharsis. Dat zal ze leren. Volkomen terecht.

Maar waarom hier uitbrengen? Funny Games U.S. is een product puur voor de Amerikaanse markt. Haneke – of iemand anders – had moeten voorkomen dat hij ook hier in Europa werd uitgebracht. Of spelen we een flauw spelletje? Zoek de tien verschillen? In dat geval doe ik niet mee. Hierbij een woord voor woord remake van een eerdere recensie, van de oorspronkelijke film, ditmaal, speciaal voor de Amerikanen, in hun eigen taal:

One happy family, father George (Tim Roth), mother Ann (Naomi Watts) and son-dear Georgie (Devon Gearheart), are making their way to a holiday home near a lake. With Tebaldi, Gigli and Handel sounding out they kill their time in the car by playing a game of guessing the titles of the classical music. The idyllic situation is somewhat sinister and the game that is being played will prove to be prequel to a much more macabre game.

Haneke skillfully plays with the codes of a Cape Fear-like thriller, yet also changes these codes along the way. In the end only a single clue for the motive of the violent behavior is provided. The murderous teenagers Peter and Paul (Brady Corbet and Michael Pitt) happen to be true fans of Beavis & Butthead and Tom & Jerry. Which brings us back to the good old idea that violent movies generate violent action. Who doesn’t remember the upheaval about the two English boys that killed the three year old toddler James Bulger? All was to be blamed by the tabloids on the movie Child’s Play which allegedly inspired the boys. All blunt guesses, since there was never any proof to back up the case. Funny Games is, just like the James Bulger case, mainly interesting as a starting point for a discussion about whether or not you agree with Haneke’s moralism towards media and violence. This bloody discussion may now start once again.

By presenting us with Funny Games Haneke has created a thriller, yet at the same time he excavates the genre completely. While violence escalates, the unannounced visitors blink into the lens of the camera and thereby involve the viewer in their game. And Haneke doesn’t treat the consequences of the violent acts lightly. By portraying violence in a non-glamorous way and shifting the attention from the terrorists to the victims, Funny Games throws an almost paralysing quality upon its viewers.

Nou, niet bij mij. Opgewarmd lijk? Nee, dank u. Tijd voor een verse Michael Haneke.