Drowning Dry

Een weekend in een buitenhuis eindigt in een levensveranderende gebeurtenis. Dit intrigerende Litouwse drama scherpt onze aandacht door de kijkervaring te ontregelen.

Al vanaf de eerste minuten is Drowning Dry (Seses) gedrenkt in een onbestemde spanning, een gevoel alsof er iets vreselijks te gebeuren staat. Aan het gebeuren is. Is gebeurd, terwijl we het nog niet hebben opgepikt. Misschien ligt het aan de manier waarop de acteurs niet lijken te acteren of aan de afstandelijke camera die alles vastlegt alsof de handeling puur bij toeval het kader binnenrolt.

Een vakantiehuis aan een meer, twee zussen, hun echtgenoten en de kinderen. Een van de mannen is een MMA-vechter in topvorm; de film opent in de ring op het moment dat hij een belangrijke overwinning behaalt. De ander heeft een transportbedrijf, een dadbod en een glimmend nieuwe stads­tractor. Onder een dun laagje zwagerliefde vechten ze met elkaar een competitie uit rond hun eigen concept van mannelijkheid. Iets van die impliciete agressie lijkt ook de dochter van de ondernemer op te zuigen en uit te zweten in haar gedrag.

En de zussen? Die hebben hun eigen, onverbrekelijke band. Een verstandhouding waarin ook de kijker zich een beetje buitenstaander voelt.

Terwijl we nog bezig zijn om uit losse situaties en gesprekken de verhoudingen uit te vogelen, is er inderdaad opeens iets vreselijks aan het gebeuren en vanaf dat punt worden we verder gedesoriënteerd met een montage die een paar keer vooruit- en dan weer terugspringt in de tijd. Wat er is gebeurd, blijkt iets heel anders dan wat we verwachtten.

Door het opknippen van het tijdsverloop blijft de scène die alles op zijn plek laat vallen bijna tot het einde bewaard; maar het vasthouden van de spanning lijkt niet het enige waar het de Litouwse regisseur Laurynas Bareiša om te doen is. Zijn film is geen puzzel waarvan de stukjes precies in elkaar passen, maar een reeks momenten die zich als in een caleidoscoop tot een patroon groeperen, in de vorm van herhalingen of variaties op eenzelfde thema: een schijngevecht, een aanval van ademnood, een hand op een zij. Alsof toevallige gebaren, interacties en incidenten nooit werkelijk op zichzelf staan, maar een ingesleten groef volgen.

Door zijn intrigerende vertelstructuur is Drowning Dry (waarmee Bareiša vorige zomer op het filmfestival van Locarno de regieprijs won, en het vierkoppige acteursensemble de prijs voor beste acteur) een film die je na de aftiteling eigenlijk direct nog een keer wilt zien. En dan het andere werk van deze getalenteerde maker, dat met heldere blik in troebele wateren tuurt.