Diary of a Teenage Girl

Had ik deze film maar gezien toen ik vijftien was. Het regiedebuut van Marielle Heller is een fris, levendig en openhartig verslag van een seksuele ontluiking in het San Francisco van de jaren zeventig.

San Francisco midden jaren zeventig, het hippietijdperk loopt op z’n einde, de punkrock is in opkomst. Minnie worstelt met de gebruikelijke beproevingen van het tienerschap. Wanneer ze haar maagdelijkheid verliest aan het vriendje (Alexander Skarsgård) van haar feestende moeder (Kirstin Wiig), is dat het startschot voor een ontdekkingstocht, die uiteindelijk via lol, heel veel seks en verkeerde afslagen zal leiden tot het inzicht dat eigenwaarde niet gegeven wordt, maar uit jezelf komt. Zo laat Heller zien dat fouten een individu niet breken, maar vormen.
Al eerder maakte Heller een off-Broadway bewerking van de graphic novel van Phoebe Gloeckner waar Diary of a Teenage Girl op gebaseerd is. In deze heerlijke verfilming vertrouwt Minnie haar gedachten toe aan een taperecorder (tegelijk op rec en play drukken, kent iemand dat nog?). Soms nemen haar gevoelens en hersenspinsels het beeld over in de vorm van de fantastische, tegelijk rouwe en sensuele animaties van de hand van Sara Gunnarsdóttir. Minnie’s wereld is een waas van hormonen, drank en drugs, overrompelend maar o zo herkenbaar. Geromantiseerd in kleuren, overdreven in gevoelens — precies zoals de beleving van een tiener.
Net als het echte leven, wordt Diary of a Teenage Girl tegen het einde rommelig. Verwarrend en overweldigend duikelen de gebeurtenissen en gevoelens over elkaar heen. Nergens probeert de film een moraal op te dringen. Dit is hoe het voelt om een tienermeisje te zijn. Of misschien beter nog, gewoon een tiener. Had ik deze film maar gezien toen ik vijftien was.

Sacha Gertsik