Dealer

De onwaarschijnlijke vriendschap van een beroemd acteur en een brutaal drugsrunnertje. Raak en met ferme streken neergezet, al was een genuanceerder palet welkom geweest.

Hier is Johnny! Veertien pas, maar hij laat zich niets wijsmaken. Met open blik gespeeld door Sverre Rous doorkruist hij op zijn stoere fiets het Antwerpse nachtleven om zijn klanten van drugs te voorzien. Geplaatst in een jeugdinstelling, mag hij zijn alleenstaande moeder, een bevlogen maar psychisch labiele kunstenares, in de weekends zien. Tot ze weer eens wordt opgenomen.

Geen verlof meer voor Johnny, tenzij… hier stapt Anthony in. Anthony (Ben Segers), een succesvol acteur met een problematisch zelfbeeld, is een nieuwe klant van Johnny. Moe van de slijmerds in zijn artistieke milieu kan hij de eerlijke brutaliteit van Johnny wel waarderen.

Jeroen Perceval, bekend als acteur, zet in zijn regiedebuut (dat royaal werd bekroond op het filmfestival van Oostende) de twee contrasterende milieus beeldend naast elkaar. Anthony prevelt op het podium zinnen over ‘lust, pijn en angst’ voor kunstminnend publiek. Johnny’s wereld is er een van rauw neonlicht, felle woorden en opvliegendheid. Met bijna tegen de verdrukking in soms ook een gevoelig moment, zoals met Johnny’s moeder (vader is uit zicht), of wanneer Johnny vriendschap sluit met een nieuw meisje in het tehuis. Johnny’s dealer, griezelig goed neergezet door Bart Hollanders, staat voor de harde kant. Het is schokkend te zien hoe hij misbruik maakt van de behoeftes van zijn jonge runners.

Perceval, die stelt dat de film niet autobiografisch is, maar wel is gebaseerd op wat hij tijdens zijn eigen problematische jeugd om zich heen zag, laat de dramatische lading groeien. Tot Anthony die spanning lijkt te breken met een voorstel: “Als ik nu eens je voogd wordt. En als we dan ook stoppen. Ik met gebruiken en jij met dealen.”

Gaat dit hun beider redding worden? Dat Perceval, die ook tekende voor het scenario, niet kiest voor een tikje voorspelbaar verhaal van een ongewone vriendschap, valt op zich te prijzen. Zo makkelijk schudt iemand als Anthony zijn demonen en verslaving niet van zich af en dan is er ook nog de dealer die Johnny niet zomaar laat gaan. Maar ondanks overtuigende acteurs en een aantal sterke, zelfs aangrijpende scènes kreeg ik toch het gevoel dat al die heftigheid en forse lijnen, plus de aandacht voor Anthony’s depressie, wat veel van het goede zijn.

Ik was meer geraakt door de spaarzame momenten waarin Johnny zich zorgen om zijn moeder maakt en ze pogingen doen er voor elkaar te zijn. Wat meer balans was overtuigender geweest en had ons dichter kunnen brengen bij die jongen en het thema: kinderen die geleerd hebben te vechten, maar nergens een stabiele, volwassen ouderfiguur vinden. Het komt nu niet veel verder dan de vaststelling daarvan. Een wat magere conclusie, het ambitieus gemonteerde slot ten spijt.