Dead Kids

De vijfde speelfilm van de jonge Filipijnse regisseur Mikhail Red is een bij vlagen zenuwslopend kidnappingsdrama. De komische momenten werken misschien wat minder goed, maar illustreren wel hoe dictator Rodrigo Duterte wetteloosheid weet aan te moedigen.

Je kunt zeggen wat je wil over het onevenwichtige scenario van Mikhail Reds Dead Kids, maar elke high school-genrefilm die Karl Marx aanhaalt heeft een streepje voor. “Je hebt niets te verliezen dan je ketenen”, zegt Blanco (Vance Larena) tegen Mark (Kelvin Miranda) terwijl hun hamburgers op de grill liggen. Het is een sleutelmoment in de film: Blanco moet Mark motiveren om te helpen bij het kidnappen van Chuck Santos (Markus Paterson), de populairste en brutaalste jongen van de school. Blanco heeft zo zijn eigen redenen om deze misdaad te begaan. Mark doet het voor het geld,  zodat hij uit het verdrukkende Manila kan ontsnappen. Twee andere handlangers doen het om de nieuwe Honda Civic te kunnen kopen. Red vergelijkt zo klassenconflict met populariteit: ben je arm, dan lig je uit de gratie op deze middelbare school in de Filipijnse hoofdstad Manila. Chuck Santos kidnappen en geld van zijn familie aftroggelen is het equivalent van de productiemiddelen in beslag nemen. Het zijn vooral dit soort donkere economische ondertonen die in Dead Kids indruk maken.

De 27-jarige Red, zoon van filmmaker Raymond Red (die met zijn korte film Anino in 2000 een Palme d’Or won), staat inmiddels bekend om dit soort broeierige, gewelddadige en maatschappijkritische films, gemaakt met zijn broertje en vaste scenarist Nikolas. De meeste Filipijnse films die ons bereiken vallen in de categorie ultrarealistische arthouse, denk maar aan Brilliante Mendoza’s Ma’ Rosa (2016). Red omarmt juist sensationele genreconventies om zijn films extra bite te geven. In 2018 draaide zijn uitstekende Neomanila (2017) in Rotterdämmerung, het genreprogramma van het filmfestival van Rotterdam. Die film is een ijzingwekkende aanklacht tegen Duterte’s war on drugs en de EJE’s – extrajudicial executions – waarmee die gepaard gaat. Dead Kids onderzoekt hoe Duterte’s allen-tegen-allen-filosofie zich in elke uithoek van de maatschappij heeft genesteld. Dit is High School Musical in het land van Duterte.

Red kan veel met een klein budget, maar een middelbareschoolkomedie en een misdaadthriller combineren lukt hem net niet. Zijn jonge acteurs hebben gevoel voor urgentie, maar niet voor komedie, waardoor de ongemakkelijk-romantische B-plot volledig doodslaat. Een in slow-motion gefilmd voedselgevecht in de schoolkantine heeft al helemaal geen functie in deze verder aangrijpende thriller. Al zijn sommige van die beelden best sterke metaforen voor hoe wetteloosheid de nieuwe standaard is geworden. Het op een waargebeurd verhaal geïnspireerde Dead Kids ziet daar de tragedie van in: om zijn ketenen af te schudden moet Mark alsnog de criminaliteit omarmen.