DE KROKODILLENBENDE
Vet coole boomhut
Ouderwetse jeugdfilmformule met boomhut en boeven blijkt springlevend.
Tegenwoordig denken we bij het woord ‘jeugdbende’ aan minderjarige vuurwapengevaarlijke drugsdealertjes, maar zo is het niet altijd geweest. Ooit, of in ieder geval in jeugdboeken zoals Pietje Bell, ging het om belhamels (en een enkel meisje) die zich bezighielden met geheimschrift en kattenkwaad. En als het zo uitkwam wilden ze ook weleens een volwassen boef vangen.
Die ouderwetse jeugbendeformule blijkt met name in Duitsland nog springlevend te zijn. Dat zagen we een paar jaar geleden al toen die wilden kerle (heeft inmiddels vier vervolgen) ook in Nederland werd uitgebracht. Nu is het de Krokodillenbende die in de gelijknamige jeugdfilm voor opschudding zorgt in een arbeidersstadje in de buurt van het Ruhrgebied. Ook deze club bestaat uit kwajongens met een hart van goud. Het verhaal is gebaseerd op een populair jeugdboek uit 1977. Dat werd weliswaar gemoderniseerd (skateboard en internet) maar de spreekwoordelijke boomhut is het hoofdkwartier van de bende gebleven.
De film opent met een hachelijke klauterpartij waarmee een nieuw lid moet bewijzen het krokodilleninsigne waard te zijn. Dat is echter nog maar een peulenschil vergeleken met het avontuur dat ze te wachten staat. Eerst moeten ze op zoek naar een nieuw onderkomen omdat ongure lieden hun boomhut in de as hebben gelegd. Vervolgens proberen ze te achterhalen wie de criminelen zijn die de winkel van een van de krokodillenmoeders hebben beroofd. Dat zijn niet de Albanezen die de politie voor het gemak verdenkt. Ja, de krokodillenbende is niet alleen spannend, maar ook leerzaam en politiek correct, en dan gaat het niet alleen om die wat flauwe toevoeging van die ene allochtoon aan de club.
Detectivewerk
De belangrijkste hoofdpersoon is de aan zijn rolstoel gekluisterde Kai (mooi debuut van Fabian Halbig, drummer van de punkrock-tienerband Killerpilze), die alles doet om zijn moeder te laten zien dat hij niet zielig is. Krokodil worden lijkt aanvankelijk een brug te ver, tot hij zich bij het detectivewerk geducht blijkt te kunnen weren. Een rolstoel met raketaandrijving is toch eigenlijk best wel vet cool.
De volwassen kijkers zullen het hier en daar met gemengde gevoelens gadeslaan, want als het zo uitkomt gaat regisseur Christian Ditter een paar karikaturen en clichés niet uit de weg. Ook de manier waarop hij de actiescènes soms uit de bocht laat vliegen, duidt niet op een evenwichtige aanpak. Toch wist de krokodillenbende vorig jaar het jeugdige Cinekidpubliek helemaal in te pakken. Ditter mocht zowel de publieksprijs als de prijs van de kinderjury in ontvangst nemen.
Begrijpelijk is dat wel. Los van bovengenoemde kanttekeningen is de toon van de film levendig en sympathiek. Naast spannende ontwikkelingen is er ruimte voor een afwisseling van grappen en wat serieuzere momenten. De manier waarop het enige meisje van de club de jongens op hun nummer zet wanneer de invalide Kai geholpen moet worden met plassen staat garant voor gezonde hilariteit. Het eerste vervolg is er inmiddels al, en is in oktober bij Cinekid te zien.
Leo Bankersen