DE DRIE MUSKETIERS

de drie musketiers en de verloren schat van de tempelridders ii uit Denemarken doen een beroep op het gevoel voor avontuur.

De veertienjarige Katrine (Julie Grundtvig Wester) moet van haar vader schermen leren om ooit een echte tempelridder te worden. Je zou bijna denken dat de makers van de Deense jeugdfilm de verloren schat van de tempelridders ii en de eveneens Deense animatiefilm de drie musketiers bij elkaar op de koffie zijn geweest, want de jonge leerling-musketier d’Artagnan krijgt ook al vaderlijk onderricht in deze edele vechtkunst, alvorens hij zich naar Parijs begeeft om de eer van de koningin te redden.
de verloren schat van de tempelridders ii stoeit met nog ouder materiaal — de legende van de tempelridders, de graal en de ark des verbonds — en waagt het om die typische fantasy-ingrediënten met een vleugje magie zonder plichtplegingen in een hedendaags jeugdavontuur te droppen. Het ene moment zijn Katrine en haar drie vrienden nog aan het sms-en, het volgende ogenblik zien ze bij een kerkhof twee ridders duelleren en ontdekken ze een oud zwaard en een grafsteen met aanwijzingen wie er achter de verdwijning van Katrine’s vader zou kunnen zitten. Maar natuurlijk! De leden van de Zwarte Broederschap, die in donkere mantels op motoren rondrijden, zijn dezelfde als de Vitalianen, een soort Hell’s Angels van vroeger.

Kluifje
Moet kunnen. Neemt niet weg dat de bijzondere ontdekkingen wel erg vlot en lukraak uit de lucht komen vallen. Waar de jongelui ook komen, een oude kerk, een museum, een middeleeuwse feestweek op het Zweedse eiland Gotland, overal verschijnen geheime tekens en sinistere achtervolgers. Wie van geloofwaardigheid een punt maakt zal het moeilijk krijgen. Wat de jongelui (twee jongens, twee meisjes) onderling verder nog beleven wordt plichtmatig afgeraffeld. "Je wilt zeker dat ik geen vriendjes krijg", smaalt Katrine, als haar vader de legende van de ingemetselde Sigrid vertelt. Helaas, een echt onderwerp wordt dit niet.
Gaat de jeugd (aanbevolen is 8+) dit toch leuk vinden? Waarschijnlijk wel, want het is vlot in scène gezet en het vergelijkbare eerste deel kreeg vorig jaar op Cinekid de publieksprijs.
Het wat schools nagesynchroniseerde de drie musketiers mikt op nog iets jonger publiek, dat aan de intriges rond de Franse koningin, de Engelse Lord Buckingham en de vuige kardinaal Richelieu nog een kluifje zal hebben. Toch iets te hoog gegrepen misschien, om van Dumas’ befaamde schelmenroman een poppenfilm voor kinderen te maken. De figuurtjes zijn koddig maar niet al te expressief, de decors fleurig en eenvoudig. Waar doet dat toch aan denken? Inderdaad, een animator en de medewerker art-direction van de alleraardigste poppenfilm prop & berta namen nu zelf het heft in handen, maar hebben geen echte oplossing gevonden voor al die personages en verwikkelingen. Ondanks een Sesamstraat-achtig sfeertje blijft het teveel vanuit het verhaal en te weinig vanuit de karakters bedacht. Zinnen als "Wederom die Gascogner!" en schermende poppen, het is niet om warm voor te lopen. Ondanks leuke grapjes met dieren aan de zijlijn.

Leo Bankersen