Country Heart Strings

Ate de Jongs Country Heart Strings koppelt achterhaalde satire over reality-tv aan een viering van de authenticiteit van countrymuziek, met halfbakken resultaat.

Countrymuziek bestaat uit “three chords and the truth”, stelde songschrijver Harlan Howard ooit. In ‘Americana’, het openingslied van Country Heart Strings, wordt die klassieke zin geparafraseerd als “three chords and no lies”. Onbedoeld illustreert de film het gapende gat tussen ‘niet liegen’ en ‘de waarheid vertellen’.

Het is de eerste nieuwe film in acht jaar tijd voor de Nederlandse filmmaker Ate de Jong (Een vlucht regenwulpen, 1981; Het bombardement, 2012), en een terugkeer naar de Amerikaanse indie-wereld waar hij in de jaren negentig onder meer cultsucces Drop Dead Fred (1991) maakte. Helaas lijkt Country Heart Strings ook in de jaren negentig te zijn blijven hangen, toen het wellicht nog fris had aangevoeld om op de proppen te komen met een film die ‘onthult’ hoe reality-tv eigenlijk helemaal niet echt is.

Country Heart Strings draait om de jonge singer-songwriters Billie (Maggie Koerner) en Lucky (Sam Varga) die elkaar in de openingsscène van de film ontmoeten en prompt besluiten om zich voor te doen als getrouwd stel om mee te doen aan een realityshow waarin een miljoen dollar te winnen is. De rest kun je wel zo’n beetje invullen, en daar vertrouwt de film ook op, want de plot wordt af en toe nogal schetsmatig uitgewerkt. Sterkste troeven zijn Koerner en Varga, beiden ook in  werkelijkheid aanstormende muzikale talenten zonder noemenswaardige acteerervaring. Hun spel is eerder functioneel dan goed, maar als ze zingen dan overtuigt dat direct, zeker als Koerner de kans krijgt een eigen liedje te brengen. Varga schreef overigens mee aan ‘Americana’ en een handvol andere liedjes in de film.

De Jong staat behalve als regisseur ook als een van de scenaristen en producenten op de rol. Maar Country Heart Strings is vooral het passieproject van scenarist/producent Steven Gaydos, met wie De Jong eerder samenwerkte voor de Simone de Beauvoir-verfilming All Men Are Mortal (1995).

Gaydos – ook een hoge pief bij vakblad Variety – liep naar verluid al rond met het plan voor Country Heart Strings sinds de jaren zeventig, toen hij onder de vleugel van Roger Corman zijn eerste stappen in de filmwereld zette. Hoe dat zich verhoudt tot de basis in “door Variety verslagen gebeurtenissen” waarop de aftiteling zich beroept, is onduidelijk.

Er is wel meer onduidelijk aan Country Heart Strings. Waarom er op schijnbaar willekeurige momenten archiefbeelden van countrymuzikanten in de filmwereld worden geplakt, bijvoorbeeld. Waarom je begenadigde muzikanten cast om ze vervolgens in cruciale scènes klungelig te laten playbacken. Waarom de film begint met een powerpointpresentatie over hoe americana-instrumenten in alle uithoeken van de wereld ontstonden. En ook waarom je een film maakt over een grootschalige reality-show, als je duidelijk het budget niet hebt om zo’n reality-show na te bootsen – nu speelt die zich af in een spookachtig leeg theater voor goedkoop ogende greenscreens.

Country Heart Strings straalt eerder een soap-achtige in-elkaar-geflanstheid uit dan de doorvoelde liefde voor het muziekgenre die ongetwijfeld bedoeld is. Dat wordt alleen doorbroken op de handvol momenten dat Koerner en Varga wél de kans krijgen om echt te zingen, en er iets doorschemert dat authentiek aanvoelt. “Three chords and the truth”, daar had De Jong ook wel wat meer op mogen vertrouwen.