Cosavogliodipiù

De vurige affaire tussen Anna en Domenico loopt in Silvio Soldini’s Cosavogliodipiù uit op chaos — net als de film zelf.

‘Wat wil ik nog meer?’, vraagt de titel van Silvio Soldini’s Cosavogliodipiù — zij het zonder de benodigde spaties. Het is de vraag die Anna zichzelf onbewust stelt, vlak voordat zij Domenico ontmoet. Haar relatie met de zorgzame dikkerd Alessio is stabiel, ze heeft een leuke baan en fijne vrienden. Dus wat mist ze nog? Domenico lijkt het antwoord op die vraag. Als hij obert op een feestje op Anna’s werk, slaat er een vonk over. Wanneer ze elkaar een paar dagen later weer zien is de aantrekkingskracht tussen de twee onvermijdelijk. Kwestie van tegenpolen die elkaar aantrekken: het Noord-Italiaanse kantoorvrouwtje, de zuidelijke beer van een vent.

In een van de mooi geobserveerde scènes in het sterke begin van de film flirten de twee wat onbeholpen aan de deur van Anna’s kantoor, terwijl haar collega’s op de achtergrond bijna-onopvallend om de hoek staan te kijken. En zo ligt Anna ’s avonds in bed te sms’en met Domenico, terwijl Alessio (dramaturgisch net iets te toevallig) Jim Morrison citeert: “‘Soms is een moment genoeg om een leven te vergeten, maar soms is een leven niet genoeg om een moment te vergeten.’ Mooi he?” Zij hoort het niet, maar zou het anders ongetwijfeld zeer toepasselijk hebben gevonden.

Smakeloos
Als het perspectief van de film na de eerste echte ontmoeting ook ruimte maakt voor Domenico, blijkt dat hij — getrouwd, twee kinderen, altijd ruzie met zijn vrouw Miriam (Teresa Saponangelo) — zich dezelfde vraag als Anna heeft gesteld. Na dat eerste afspraakje, waar het nog maar net niet op seks uitloopt, probeert hij het nog wat halfslachtig af te kappen. ‘Laten we er mee ophouden voor we echt beginnen’, sms’t hij. Maar Anna’s aantrekkingskracht blijkt te groot, en al snel vervangt hij zijn duiklessen iedere woensdagavond door afspraakjes met haar in een per uur betaalde, smakeloos gedecoreerde drive-in motelkamer.

Die verbreding van het perspectief gaat gepaard met een verlies van focus. Zolang Cosavogliodipiù alleen over Anna gaat, pakweg de eerste drie kwartier, is het een strak, effectief relatiedrama. Wanneer Domenico in plaats van de simpele katalysator van Anna’s twijfels een volwaardig personage moet worden, worden de bijfiguren te veel naar de zijlijn geschoven en barst de film uit zijn voegen. De tot dat moment strak gespannen plotlijn wordt losgelaten: de onstuitbare mars van de passie tussen Anna en Domenico slaat om in een wederzijds spel van aantrekken en afstoten dat al snel in herhaling vervalt. Mede daardoor ontbreekt het aan overtuigingskracht wanneer Soldini in het slot van de film hun buitenechtelijke relatie wil omvormen tot een grootse en meeslepende, allesverzengende liefde, waar het eerder toch vooral een kwestie leek van dierlijke aantrekkingskracht.