Cocaine Bear

De één danst onder invloed van cocaïne tot aan het ochtendgloren, de ander verslindt iedereen die haar voor de geklauwde poten loopt. De beer in deze geinige, campy gore-komedie behoort tot dat laatste type.

Het malle scenario begint al fijn wanneer een iets te nonchalante drugssmokkelaar zijn cocaïne vanuit een vliegtuigje dumpt boven bossen aan de grens van Georgia en door een inschattingsfout door de openstaande deur naar buiten struikelt. Bám: begintitels.

De toon is gezet in de horrorkomedie Cocaine Bear, waarin een monsterachtige beer zich aan die berg zoekgeraakte cocaïne tegoed doet en vervolgens argeloze en minder argeloze wandelaars aanvalt. Avontuurlijke kinderen moeten rennen voor hun leven, emotioneel incontinente drugsdealers denken even de coke op te kunnen halen maar komen voor een brullende verrassing te staan; geile boswachters klimmen in de hoogste boom; en een groepje opgeschoten tienerjongens met korte, synthetische broekjes beroven hun laatste slachtoffer. Het is dan ook 1985 en matjes, pastelkleuren, gebleekte denim en turquoise oogschaduw zijn de bom. Op de achtergrond kraait presidentsvrouw Nancy Reagan in de media “Just Say No” over het recreatief gebruik van drugs. Noem Cocaine Bear vooral een dikke, vette knipoog.

Een merkwaardig krantenberichtje uit medio jaren tachtig vormde de basis voor de film, geschreven door Jimmy Warden en geregisseerd door Elizabeth Banks. Dat berichtje draaide om een bulk coke die was neergestort in de bossen en als eerste werd aangetroffen door een beer. Alleen stierf die beer aan een overdosis. Dát kan beter, moet Banks gedacht hebben. De eerste helft is op alle fronten meer dan vermakelijk. De kindacteurs worden niet met fluwelen handschoentjes aangepakt en vooral het jochie heeft aardige oneliners. De ugly eighties worden vakkundig uitgemolken, zowel in production design, kostuumontwerp en grime als met bekende synthesizerhits en oldschool monstermuziek. De vorig jaar overleden acteur Ray Liotta speelt schmierend zijn laatste gangsterrol en Nederlander-in-Hollywood Hannah Hoekstra laat zich in een kleine, maar niet onbelangrijke rol van haar lolligste kant zien.

De mix van meligheid,  actie, slachtpartijen en een verfrissend gebrek aan morele lessen is fijn. In de loop van het scenario zakt de boel wel een beetje in. De visuele effecten wisselen van kwaliteit en hier en daar verschijnen er kleine montagefoutjes, met shots en tegenshots die niet helemaal kloppen. Maar al met al kan het de pret nauwelijks drukken.