CHERRY BLOSSOMS — HANAMI

No Cherry Blossoms

  • Datum 02-11-2010
  • Auteur
  • Gerelateerde Films CHERRY BLOSSOMS — HANAMI
  • Regie
    Doris Dörrie
    Te zien vanaf
    01-01-2008
    Land
    Duitsland/Frankrijk
  • Deel dit artikel

cherry blossoms — hanami lijkt een zoete mijmering over dood en verlies. Maar er is meer aan de hand.

cherry blossoms is sentimenteel, met overbekende thema’s, hij slentert op sommige momenten en de toeristische voorliefde van de regisseur voor Japan wordt na drie films een beetje lachwekkend. En toch zal dit verhaal over verlies en berouw veel mensen raken. Juist omdát het voor ons in veel opzichten zo bekend is. Het is een film over het overbekende, over wat niet meer gezien wordt omdat er al zo vaak naar is gekeken.
Het huwelijk tussen Rudi en Trudi had nog wel een tijdje z’n gang kunnen gaan als Trudi niet van een arts had gehoord dat haar man niet lang meer te leven heeft. Ze stelt dan voor samen de kinderen in Berlijn te bezoeken maar ze vertelt Rudi niet wat er aan de hand is. Als die kinderen na twee dagen duidelijk laten merken dat ze geen tijd meer hebben voor hun ouders, gaan ze naar de Oostzee. Ze wandelen over het strand en de norse Rudi bromt dat het wel weer mooi is geweest en dat hij naar huis wil. De volgende ochtend ligt Trudi dood in bed. Rudi, een volwassen kind eigenlijk die altijd door haar is beschermd en verzorgd, ziet ineens welk offer zijn vrouw al die jaren heeft gebracht. Hij besluit haar grote droom uit te voeren en vertrekt naar Japan.

Bewolking
De ervaren Duitse regisseur, documentairemaker en schrijver Doris Dörrie heeft een eigenaardig midden gevonden tussen sentimentele clichés en een cynische realiteit. Van elk cliché toont ze meteen de keerzijde en die oprechtheid is wat de toeschouwer raakt. Een meisje in Japan dat een traditionele dans uitvoert, blijkt op straat te wonen; de übertoeristische berg Fuji is dagenlang niet zichtbaar door laaghangende bewolking; de idylle van het gezin wordt fictie wanneer blijkt dat de kinderen vooral met zichzelf bezig zijn; de echtgenoot kan dan wel Trudi’s droom ten uitvoer brengen, toen ze nog leefde heeft hij haar nooit echt gezien.
Toch waakt Dörrie voor al te gemakkelijke oordelen. "We dachten dat we nog tijd hadden", zegt Rudi als wordt gevraagd waarom ze niet meer tijd aan elkaar besteedden. Dat volwassen kinderen hun ouders niet steeds dichtbij willen hebben, is deels egoïsme maar deels ook een onvermijdelijk gevolg van levens die uit elkaar groeien. Het is te gemakkelijk om de schuld bij de kinderen neer te leggen.
En Dörrie heeft gevoel voor humor. Haar film erleuchtung garantiert/enlightenment guaranteed was een paar jaar geleden te zien in het IFFR-programma ‘No Cherry Blossoms’ dat zo werd genoemd omdat men op het Filmfestival Rotterdam nou eens af wilde van die filmclichés over Japan. Ze kunnen me wat, moet Dörrie hebben gedacht, en ze noemde haar nieuwe film cherry blossoms — hanami.
Het is bepaald niet de sterkste film van het najaar. Maar het is wel een erg herkenbaar en hier en daar erg ontroerend, al te menselijk verhaal over de fouten die we maken en de dingen die we misschien een beetje recht kunnen zetten.

Ronald Rovers