Charcoal

Een drugsbaas duikt onder bij een arbei­dersfamilie: het Braziliaans-Argentijnse Charcoal is een als dramatische thriller verpakte klucht.

Het is sappelen geblazen voor Irene (Maeve Jinkings) en haar familie op het platteland van de Braziliaanse staat São Paulo. Echtgenoot Jairo (Rômulo Braga) verdient een schamel salaris als flexibele arbeidskracht in de nabijgelegen houtskoolfabriek, zoonlief deelt zijn slaapkamer met een bedlegerige grootvader en diens zuurstoftank.

Wanneer een verpleegkundige aan huis de situatie taxeert, doet zij Irene een curieus voorstel: haar familie kan wat extra geld verdienen door onderdak te bieden aan een gangster die zijn eigen dood in scène heeft gezet. De voortvluchtige drugsbaas Miguel (César Bordón) zou dan de plaats innemen van de oude opa, die voor het gemak eerst even geëuthanaseerd moet worden (lees: in een houtskooloven geduwd).

Ethische dilemma’s, leven met schuld: het zijn niet de thema’s van Charcoal. De film zoomt in op een provinciale microkosmos waar moraliteit opmerkelijk weinig gewicht in de schaal legt. Dit is hoe Brazilië er post-­Bolsonaro bij ligt, lijkt regisseur Carolina Markowicz met haar speelfilmdebuut te willen zeggen. De enige spijt die Irene langzaam bekruipt, komt voort uit het gegeven dat een drugsbaas helpen onderduiken meer praktische problemen met zich meebrengt dan ze aanvankelijk had voorzien.

Charcoal is een zwarte komedie verpakt als dramatische thriller. Dusdanig onderkoeld geserveerd, dat je bijna niet merkt dat je in feite naar een soort klucht zit te kijken. Zie bijvoorbeeld hoe Irene in een klungelige poging in de smaak te vallen bij Miguel een foto van haar jongere zelf tijdens een modellenwedstrijd boven zijn bed plakt en hoe achteloos Miguel die foto even later gebruikt om een lijntje coke weg te snuiven. De film zit vol met dit soort heerlijke komische vondsten die nergens vet worden aangezet of uitgesmeerd – waardoor je ze ook zomaar kunt missen.

Dat zou zonde zijn, want wat in dat geval resteert is een drama met net te weinig vlees op de botten. Regisseur Markowicz is duidelijk niet geïnteresseerd in het creëren van diepgravende psychologische portretten, waardoor de personages en hun motieven enigszins op afstand blijven. Waarom een drugsbaas zou onderduiken bij een straatarme arbeidersfamilie, hoe een verpleegkundige aan connecties met de maffiawereld komt: voor optimaal kijkplezier kun je dergelijke vragen beter niet stellen.