Candy

Tijdens het filmen van dit portret van Candy Dulfer brak de coronacrisis uit. Lastig, als op het podium staan je passie is.

Het is een mooi contrast: saxofonist Candy Dulfer die de sterren van de hemel speelt, direct gevolgd door het weidse Hollandse landschap met de molen waar ze haar vader opzoekt. Van de even beroemde, al bijna tachtigjarige Hans Dulfer erfde zij de liefde voor de freejazz.

Hun band is nog altijd sterk. Dat blijkt niet alleen als ze later samen op het podium staan, maar ook uit hun laconieke grapjes bij het opdiepen van jeugdherinneringen. Hans heeft nog de sax waarop Candy vanaf haar zevende leerde spelen.

Vermakelijk is ook de anekdote die Hans toevoegt aan archiefbeelden van Candy met Prince – ze was al jong internationaal bekend. Volgens Hans staat ze boos te spelen omdat ze het pakje waar Prince haar in had gestoken maar niets vond. Intussen lag Prince bewonderend aan haar voeten. Die nuchterheid heeft ze nog steeds. Kritisch op zichzelf en dromend van muziek met “echte power”.

Documentairemaker Carin Goeijers volgde Candy Dulfer op het podium en thuis, een jaar of vier – schat ik, want met jaartallen, plaatsen van optredens en namen van artiesten is Goeijers heel zuinig. Dat is jammer voor de minder ingewijde kijker. Het warme nest, een betrokken moeder Inge als manager, optredens die zonder problemen uit de lucht lijken te vallen: het is bijna een muzikale feelgoodfilm.

Dat het toch niet één en al onbekommerd geluk is, blijkt uit een kort fragment waarin Candy vertelt over haar vergeefse pogingen een kind te krijgen. Inmiddels is de zon toch gaan schijnen met de komst van haar nieuwe geliefde Rafaël en zijn twee ‘bonuskinderen’. Een domper van andere aard is de coronacrisis, die tijdens het filmen uitbrak. Plots alles gecanceld, Candy vrezend voor haar bedrijfje.

Hoe nu verder? Er is een plan voor een album. Ook online geeft samen spelen plezier. Het blijft wat summier. Wel zien we haar al snel weer, nu met Nile Rodgers, een enthousiast publiek opzwepen. Pinkpop? Nog steeds coronatijd?

Candy zien spelen is geweldig, maar verder is de naar haar vernoemde documentaire vaak een wat losse montage van impressies. Neem een terloopse opmerking over het feit dat ze al tien jaar geen vaste platenmaatschappij heeft. Geeft dat haar nu vrijheid, of juist niet? Er lijkt geen plan of concept achter de film te zitten, behalve een sympathieke nadere kennismaking met Candy Dulfer. Prima natuurlijk voor de fans.

Soms is er toch een treffend moment waar alles bij elkaar komt. Bij een optreden in Japan moet Candy het enthousiaste publiek meedelen dat Hans er deze keer niet bij is. Ze belt naar huis, bezorgd over zijn gezondheid. Je weet nooit wanneer het einde nadert. Gelukkig zien we Hans kort daarna weer spelen. Live muziek is een deel van het leven, merkt Candy Dulfer ergens in de film op. Een mooie gedachte.