Call Me Agnes

Het speelfilmdebuut van filmmaker en cinematograaf Daniel Donato is een esoterische, eigenzinnige en gestileerde docufictie over de sprankelende Indonesische trans vrouw Agnes.

Het leven lacht de Indonesische trans vrouw Agnes (Agnes Geneva) toe. Ze heeft zich gevestigd in Den Haag, waar ze bij haar goede vriendin Rini woont, die in haar woonhuis een Indisch eethuis bestiert. In haar vrije tijd badmintont ze graag met haar vrienden.

Dat evenwicht wordt verstoord als haar broertje Indra ineens voor haar deur staat. Indra, die is afgereisd uit Timor, waar ook Agnes vandaan komt, heeft baankansen in Nederland en wil bovenal zijn broer Hans graag zien. Maar Hans is al járen geleden verdwenen – hoe legt Agnes dit aan Indra uit?

Call Me Agnes valt in de categorie van documentaire fictie. De film is losjes gebaseerd op het echte leven van Agnes Geneva, die ook meeschreef aan het scenario. Regisseur en cinematograaf Daniel Donato giet dit bijzondere verhaal in een fijne, eigenzinnige vorm. Vrijwel alle scènes, van triviale taferelen tot transcendente transformaties, hebben een dromerige lading. Zo heeft zelfs de doodgewone dynamiek tussen Agnes en Rini, in een keuken vol gember, lente-ui en sambal, iets magisch. In de film zitten ook een paar zangscènes, waarin Donato in esthetische zin alle registers opentrekt en Agnes opvoert als een Zuidoost-Aziatische godin; een intrigerende femme fatale.

In Call Me Agnes lijkt bovendien alles een betekenis te hebben. Zo is er een kamer in Rini’s huis waarvan de deur altijd op slot is. Indra wil graag weten wat er achter de deur schuilt en stuit op Agnes’ kostuums, parelkettingen en andere kleurrijke parafernalia. Als hij dus de deur van de kamer, of de kast, openbreekt, wordt hij geconfronteerd met de schoonheid en vooral de waarheid die Agnes verborgen probeert te houden. Later oreert hij tegen Agnes enthousiast over programmeren – Indra werkt in de IT-sector. Als kijker kun je je niet aan de indruk onttrekken dat zo’n scène ook gaat over hoe wij, als mensen, ons gender voorgeprogrammeerd krijgen bij onze geboorte. En dat er een discrepantie kan zijn tussen wie we zijn en wie we willen zijn.

In de bovengenoemde transformatieve zangscènes lijkt Agnes haar identiteit als vrouw het sterkst uit te drukken. Het is knap hoe Donato al die facetten – Agnes’ roots in Indonesië; haar relatie met haar familie; haar toekomstperspectief – weet terug te brengen tot een esoterisch, bijna abstract drama.

Filmmakers zoeken voortdurend naar innovatieve manieren om mensenlevens te verbeelden. Call Me Agnes is hier een mooi voorbeeld van. En bovenal werkt de levensvreugde van het titelpersonage bijzonder aanstekelijk. Als ze tegen het einde zingt over “de liefde” die haar hoop geeft, geloof je haar meteen.