BROTHERHOOD

Nicolo Donato heeft de vinger aan de pols van hedendaags Europa met zijn verhaal over een homoseksuele verliefdheid binnen een neo-Nazi groep, maar zijn brotherhood blijft te oppervlakkig.

Al direct na de twee openingsscènes van het Deense brotherhood is in grote lijnen uit te tekenen hoe de vertelling verder zal verlopen. In een donker park wordt een homo door een groep neo-Nazi’s hardhandig in elkaar geslagen, waarbij het perspectief van de film niet bij het slachtoffer ligt maar bij de groep die op hem in slaat, en met name bij de grootste agressor Jimmy (David Dencik). Vervolgens zien we hoe Lars (Thure Lindhardt) zijn verwachte legerpromotie door de neus geboord wordt omdat enkele van zijn mannelijke ondergeschikten hem ervan beschuldigen seksuele avances te hebben gemaakt. Lars’ tegenwerpingen — "Dat is toch niet te geloven!" — worden door zijn superieur vlotjes weggewuifd: "Ik hoef niets te geloven. Ik zorg alleen dat alles gladjes verloopt."
En dus stapt Lars woedend op bij het leger, raakt al snel betrokken bij de Nazi-groep en groeit langzaam toe naar de teruggetrokken, aggressieve Jimmy, die zijn homoseksuele gevoelens hardhandig onderdukt. Wanneer de twee samen in een strandhuisje worden gestopt dat opgeknapt moet worden voor de groep, delen ze al snel het bed. Vervolgens moeten ze hun gevoelens in het reine zien te brengen met de ideologie van de groep.

Fysiek beeld
Zowel de coming-out in een intolerante omgeving als de sociologie van de neo-Nazistische groep zijn eerder en beter vertoond — respectievelijk in onder meer brokeback mountain en american history x, twee uitersten waar de film ook in sfeer tussen heen en weer blijft slingeren. Dat die twee bekende verhalen hier worden samengevoegd, is niet genoeg om de al te doorzichtige plotmachinaties en vlakke karakterpsychologie te compenseren.
Het blijft in de film lang onduidelijk waarom Lars, die zich toch bewust lijkt van zijn homoseksualiteit, zich laat inpakken door de groep, die hij bij de eerste kennismaking nog uitmaakt voor "losers die nog grotere losers proberen te ronselen". Debuterend regisseur Nicolo Donato en coscenarist Rasmus Birch doen manmoedig pogingen met korte schetsen van Lars’ achtergrond — rijk gezin, overheersende moeder, zwijgzame vader — maar de psychologie daarvan is volstrekt ongeloofwaardig. Omgekeerd is ook onbegrijpelijk waarom groepsleider Michael oftewel Bolle (Nicolas Bro, die met zijn drooggestreken Kaurismäki-kop elke scene waarin hij speelt overheerst) er zo op gebrand is de tegenstribbelende Lars in te lijven.
Wat beklijft is de indringend gespeelde (en verrassend fysiek in beeld gebrachte) relatie tussen Lars en Jimmy. Die kracht ligt vooral in de twee acteurs. Donato’s stijl, enkele scherp geobserveerde, kleine momenten daargelaten, is vooral die van het grootse gebaar. Met als toppunt de uitbundige strijkers op de muziekband bij het onvermijdelijke, dramatische slot van het verhaal.

Joost Broeren