Bob Trevino Likes It

Twee verloren zielen vinden elkaar per ongeluk online, in deze ontroerende Amerikaanse indie.

Lily Trevino heeft een vader die je als het even kon direct zou inruilen voor een betere versie. Om het vriendelijk te zeggen.

Hij is nauwelijks aanwezig in Lily’s leven en wanneer hij op een dag wel contact opneemt, doet hij dat om Lily te vragen bij een date aan te schuiven om te komen vertellen hoe fantastisch hij is als vader. Als Lily die bewuste avond een verkeerde opmerking maakt, loopt de vrouw weg en verbreekt Bob woedend het contact met zijn dochter. Zo’n man. Later flikt hij haar iets nog veel treurigers. Zo treurig zelfs dat het komisch wordt.

Terwijl Lily toch al niet ruim in haar sociale contacten zit. Wanneer ze online naar haar vader zoekt, nadat hij weken niets van zich heeft laten horen, vindt ze een hele andere Bob Trevino. Alsof het universum de vergissing inzag en voor het kosmisch evenwicht nog snel even een betere, lievere versie toevoegde. Een Bob die wel kan luisteren en onbaatzuchtig kan zijn.

Soms probeert Bob Trevino Likes It wel heel nadrukkelijk hartverwarmend te zijn en op de juiste emotionele knoppen te drukken, maar echt bezwaarlijk is dat niet. De scène waarin Lily’s therapeut in huilen uitbarst omdat haar verhaal zo deprimerend is, had niet gehoeven. Het einde ook niet zo. Maar daar staan veel oprechte scènes tegenover. John Leguizamo speelt zijn bescheiden rol perfect. Barbie Ferreira, bekend van de serie Euphoria (2019-), geeft haar personage precies genoeg onzekerheid en precies het juiste naïeve enthousiasme mee, waardoor je gelooft dat ze zichzelf al jaren verloochent.

In de openingsscène ontvangt ze een sms van haar vriendje, gericht aan een andere vrouw: “Kan niet wachten om je weer te zien, schoonheid.” Zij, door haar tranen heen: “Dit is Lily.” Hij: “Oh shit, sorry.” Eerst wil ze boos reageren, maar dan schiet ze in haar oude reflex: “No prob!” Slim om de film zo te beginnen, want als kijker gun je haar vanaf dat moment alles wat mooi en goed is.