Blind Ambition

Vier Zimbabwaanse vluchtelingen die als eerste nationale team meedoen aan het WK wijnproeven: wat kan daar nou misgaan? Maar een geweldige premisse hoeft nog geen geweldige film op te leveren. De documentaire Blind Ambition bewijst echter ook dat een film niet geweldig hoeft te zijn om er toch ademloos en vol verwondering naar te blijven kijken.

Joseph Dhafana, Marlvin Gwese, Tinashe Nyamudoka en Pardon Taguzu zijn vier Zimbabwaanse mannen, die ten tijde van de economische crisis in 2008 hun land verlieten om in Zuid-Afrika een leven op te bouwen. Tijdens hun werk in de horeca komen ze er onafhankelijk van elkaar achter dat ze een goede neus voor wijn hebben.

Via wijngoeroe Jancis Robinson, de coach van het Zuid-Afrikaanse wijnproef-team, ontmoeten ze elkaar en komen ze op het idee een Zimbabwaans team te vormen. Uiteraard hebben ze de schijn tegen: Zimbabwe is geen wijnland, de vier hebben – in vergelijking met hun concurrenten – een enorme kennis- en ervaringsachterstand en oh ja, geld.

Robinson start een crowdfunding om de vier naar het wereldkampioenschap in Frankrijk te brengen en dat levert vanuit de hele wereld steunbetuigingen en financiële hulp op. De documentaire Blind Ambition volgt de sympathieke hoofdpersonen vanaf het moment dat met Robinson het idee ontstaat om als afvaardiging mee te doen.

Eigenlijk hoeven de makers dan nauwelijks meer te doen dan de camera op het proces gericht houden. Want behalve de spanning rond de crowdfunding, de voorbereidingen en de reis naar Europa (hun eerste ooit), dient zich nog een gouden personage aan in de vorm van de excentrieke Jean Vincent Ridon – ooit een excellente sommelier, inmiddels niet meer in die functie werkzaam – die bereid is de vier tijdens het WK te coachen. Alles lijkt koek en ei, maar dan volgen kleine intriges, egobotsingen, miscommunicatie en de spanning van het blind proeven zelf.

Met zo’n verhaal kun je nauwelijks fout gaan en de makers hadden niet de moeite hoeven nemen de vier en hun coach ieder apart uitgebreid te introduceren – het haalt de vaart uit de film en lijkt vooral gericht op dramatisch effect. Door dat soort zijpaden voelt de documentaire wat onevenwichtig en komt er te veel nadruk op een soort exotisme.

Dat wordt echter goedgemaakt door het absurdisme en de humor die meekomt met de personages en de situaties. “Het is een beetje alsof Egypte een ski-team afvaardigt naar de Olympische Winterspelen!”, wordt ergens in het begin van de film geroepen. Maar het is natuurlijk veel meer als de Jamaicaanse bobsleeërs uit de losjes op feiten gebaseerde fictiefilm Cool Runnings (Jon Turteltaub, 1993). Een film die, net als Blind Ambition, onwaarschijnlijkheid de basis maakt voor een heerlijk verhaal.