Animals

Ook al is Animals duidelijk gemaakt uit woede en frustratie over homofoob geweld, de vierde film van Nabil Ben Yadir laat die aanklacht de stijl nergens overstemmen. Die woede en frustratie moeten gedeeld worden. Alleen op dvd.

Ben Yadir schuwt maatschappelijke thema’s niet. Steeds minder, kun je wel zeggen. Les barons uit 2010 kon je nog zien als de Belgische variant van Shouf Shouf Habibi! (ondeugende jongens moeten opgroeien) maar zijn volgende film Le marche was de fictieve vertelling van een duizend kilometer lange protesttocht tegen racisme, die in 1983 plaatsvond. Weer vier jaar later ging Blind Spot over de populaire leider van een Antwerpse antidrugseenheid, die zich aansluit bij een extreemrechtse politieke partij. Animals is Ben Yadirs meest radicale film tot nu toe, opnieuw gebaseerd op feiten.

Die feiten zijn niet mild: op 22 april 2012 werd Ihsane Jarfi, een 32-jarige Belg met een Marokkaanse achtergrond, vermoord door vier mannen met wie hij meelifte. Officieel heette die terreuraanslag de eerste homofobe moord in België, maar zulke moorden hebben ongetwijfeld al eerder plaatsgevonden. Alleen werden ze toen niet als homofoob geregistreerd.

Animals volgt de laatste nacht van de dertigjarige Brahim. Het is de avond van zijn moeders verjaardag en hij helpt waar hij kan. Het huis staat vol mensen die zijn geheim niet kennen, ook al heeft een tante – blijkt later – hem onlangs in de stad gezien met zijn vriend. Al vijf jaar zijn ze samen zonder dat zijn ouders of de rest van de familie het weten. Alleen zijn broer weet het, maar die kan zijn afkeer nauwelijks onderdrukken en lijkt niet de schouder die Brahim nodig heeft. Brahims geliefde is op weg naar het feest maar ze bellen steeds langs elkaar heen en op een zeker moment hoort Brahim niets meer. Hij wordt steeds nerveuzer en verlaat het feest om in de stad te gaan zoeken. Op zeker moment stapt hij bij vier mannen in de auto.

Daarna loopt de spanning snel op en het culmineert in een brute mishandeling die niet iedereen even gemakkelijk zal kunnen aanzien. De film rekt of esthetiseert de scène niet, dus ook hier maakt Ben Yadir stilistisch de juiste keuze. De wending die de film vervolgens neemt, is verrassend, dus die geven we niet weg. Je kunt twijfelen over de psychologische analyse van wat volgt – die je alleen bespeurt als je goed kijkt – maar je kunt die ook waarderen als een poging een brug te slaan naar de daders, hoe walgelijk, crimineel en prehistorisch hun gedrag ook is.