Animal

Voor de Griekse hotel-entertainer Kalia begint het hoogseizoen op Sisyphus-arbeid te lijken in Sofia Exarchou’s film over uitputting en exploitatie in de toerisme-industrie.

Baccara’s fuifknaller ‘Yes Sir, I Can Boogie’ neemt wel hele tragische vormen aan in Animal, een beklemmend drama over seizoenarbeiders in Griekenland. Gedurende het hoogseizoen vermaken ze toeristen met een potje bingo in de ochtend, een risqué dansje in de avond en een keiharde rave in de lokale clubs tot diep in de nacht.

Scenarist en regisseur Sofia Exarchou speelt in haar tweede speelfilm heel bewust met het idee van entertainment: het werk dat Kalia (Dimitra Vlagopoulou, voor haar rol bekroond tijdens het filmfestival van Locarno) met haar kompanen doet is meestal echt leuk, maar ook doodvermoeiend.

Wat Animal vooral laat zien, is dat Kalia er niet jonger op wordt. Monika Lenczewska’s intense cameravoering observeert hoe Kalia’s lichaam steeds meer begint tegen te werken nu ze tegen de veertig loopt. De komst van de veel jongere Eva (Flomaria Papadaki) maakt nog sterker duidelijk dat Kalia misschien te veel van zichzelf in het werk stopt, dat zich elk seizoen maar weer blijft herhalen.

Zulke kritiek op de toeristische industrie is niet nieuw voor Griekse cinema – zie bijvoorbeeld de komedie Suntan (Argyris Papadimitropoulos, 2016) waarin de relatie tussen toeristen en de lokale Griekse bevolking haast groteske vormen aanneemt. Wat Exarchou toevoegt is een indringende lichamelijkheid, waardoor Animal zonder veel woorden diep in de kern van het hoofdpersonage doordringt, om vervolgens haar existentiële crisis pijnlijk invoelbaar te maken.