ANGÈLE ET TONY

Het duurt even voor ze ontdooien, maar als ze dat eenmaal doen, heb je als vrouw ook wat aan een bonkige visser.

Twintiger Angèle is net vrijgelaten uit de gevangenis, maar haar boosheid doet vermoeden dat ze daar snel weer terug is. Haar frustratie is begrijpelijk, want niemand zit te wachten op een ex-gevangene. Het ergste is dat Angèle de voogdij over haar zoontje, dat ze twee jaar niet heeft gezien, aan haar schoonouders dreigt te verliezen. Ook het handelen van die ouders is begrijpelijk, omdat Angèle bepaald niet voor een winkeldiefstalletje in de gevangenis heeft gezeten. Nog steeds zit ze, voorzichtig uitgedrukt, niet lekker in haar vel. Dat Angèle’s gevoelens tot het bot zijn afgestompt, wordt meteen duidelijk in de eerste scène: welke vrouw laat zich in ruil voor een Action Man voor haar zoontje neuken door een vreemde? Fijn als een moeder veel voor haar kind over heeft, maar nog fijner als zij een normaal gevoelsleven heeft. Bovendien zijn Action Mans hopeloos ouderwets. Neuken is voor Angèle hetzelfde als pissen of eten, zal ze later zeggen. Het probleem is duidelijk: Angèle is een psychisch beschadigde vrouw, die aandacht en vooral liefde nodig heeft.
Enter de bonkige, zwijgzame visser Tony, die alleen met zijn moeder woont sinds zijn vader een half jaar geleden in zee verdronk. De sfeer tussen moeder en zoon is gespannen. Allebei missen ze de verdronken man, maar ze kunnen hun verdriet niet uiten. Angèle verschijnt als Tony een advertentie zet om hulp te vragen voor de viskraam waarmee zijn moeder op de markt staat. Hij neemt haar in dienst, maar moet verder niets weten van de vrouw die ‘fuck’ als stopwoordje heeft.

Assepoester
angèle et tony moet het niet hebben van een origineel script, want natuurlijk verandert Tony’s vijandschap langzaam in verliefdheid. Debuterend regisseuse Alix Delaporte zoekt het niet in verrassende wendingen, maar concentreert zich op het dooiproces van Tony en Angèle. Het levert een fraai gefotografeerd en subtiel drama aan de Noord-Franse kust op over twee mensen die hun argwaan stap voor stap overwinnen. Altijd mooi om twee ongelukkige mensen gelukkig te zien worden. De casting is dan wel cruciaal. Die is hier perfect met Grégory Gadebois als stugge visser die nooit een woord teveel zegt, en Clotilde Hesme als de impulsieve Angèle. Toch roept de film ook enige wrevel op. Wat begint als een bijna Dardenne-achtig realistisch drama eindigt als een modern romantisch sprookje over een Assepoester die haar prins vindt. Dat de film met een opstootje van vissers het probleem van vangstquota onder de aandacht brengt, suggereert een sociale betrokkenheid, maar die is in de rest van de film nauwelijks te vinden. Ook het liefdesverhaal overtuigt niet helemaal omdat alle ontwikkelingen te mooi binnen de lijntjes passen. Angèle leert haar impulsiviteit in bedwang houden, Tony leert dat je van praten geen ziekte oploopt. Fijn voor hen. Eind goed al goed, maar we missen de onvoorspelbaarheid en rafeligheid van het echte leven.

Jos van der Burg