Alma viva

Het magisch-realistische Alma viva verweeft mythes en legendes in een spookachtig verhaal over vrouwelijkheid. De film dompelt je onder in het perspectief van de jonge Salomé, die haar familie ziet worstelen met de dood van haar grootmoeder.

In het magisch-realistische Alma viva is het woord ‘heks’ een inktvlek. Niet alleen bevlekt het woord de vrouwen die zo genoemd worden en tekent hen daarmee voor het leven, maar de smet verspreidt zich ook naar de vrouwen die hen omringen. Zoals naar hoofdpersoon Salomé (Lua Michel), die na de dood van haar grootmoeder in haar voetsporen treedt en net als zij door de dorpelingen als heks gebrandmerkt wordt.

Het dorp van Salomé’s grootmoeder lijkt losgekoppeld van de tijd: nieuwe auto’s staan tegenover ezelskarren. Op soortgelijke wijze verweeft regisseur Cristèle Alves Meira oude mythen en legenden door een modern familiedrama. Salomé is getuige van het onderlinge gekibbel van haar familieleden die na de dood van haar grootmoeder bijeen zijn gekomen.

Alma viva is een spookachtige vertelling over de verstikkende mal van vrouwelijkheid. De haptische film richt zich op de zintuiglijke ervaringen van Salomé. Verteld door de ogen van de jonge Salomé dompelt Alma viva je onder in het perspectief van een kind dat na een schokkende gebeurtenis de wereld probeert te begrijpen.

De ijzingwekkende gebeurtenissen spelen zich af tijdens een zinderende Portugese zomer. Dit contrast tussen warme nostalgie en diepe pijn drijft het indrukwekkende debuut. In één scène leert Salomé haar grootmoeder bijvoorbeeld hoe ze moet twerken nadat ze een lijk hebben verzorgd.

Alma viva maakt kind-zijn invoelbaar. Salomé is oud genoeg om bepaalde dingen te doen – het verzorgen van haar zieke oma, maar ook de gruwelijke daden in de tweede helft van de film – maar te jong om die daden volledig te begrijpen, laat staan er verantwoordelijk voor te worden gehouden. De jonge acteur Lua Michel draagt de film met haar gelaagde, zwijgzame spel.