Acusada
Verwende verdachte
De Argentijnse thriller Acusada is bedoeld als aanklacht tegen onze morbide aandacht voor moordzaken, maar slaat er tegelijkertijd verlekkerd munt uit.
Het zal je gebeuren: beschuldigd worden van de moord op je beste vriendin, die de ochtend na een met diverse roesmiddelen verlevendigd feestje bij haar thuis ligt dood te bloeden op de bank – een feestje waarop je zelf zo uit je plaat bent gegaan dat je in haar bed in slaap bent gevallen. Politie, media, publieke opinie, alles en iedereen keert zich tegen je. In afwachting van de rechtszaak zit je met huisarrest thuis bij je verzenuwde ouders, die hun hele kapitaal inzetten voor je verdediging door een grimmige, pokdalige advocaat. Luisteren zul je, ook al naar de imagocoach die weet dat een verdachte met nette kleding en dictie beter overkomt.
Moge de premisse van Acusada nog best veelbelovend klinken, de uitwerking is helaas van bordkarton. Lijzige blikken, stugge dialogen, veel te schoon geveegde sets: alles komt even onecht over, met als resultaat het soort slecht juridisch drama dat zelfs op tv steeds zeldzamer wordt. Flashbacks vol bloed en geruchten over een sekstape werken voornamelijk als perverse speldenprikjes tegen de slaap.
Grootste probleem is het hoofdpersonage, de 21-jarige Dolores Dreier. Geen greintje vechtlust zit er nog in deze als miljonairsdochter levende ‘gewone studente’ – ze lijkt nauwelijks bang, eerder chagrijnig, zoals ze zit te gamen met haar broertje of in bed ligt met de knappe tuinder die zich om onduidelijke redenen als verkering aandient. Dolores’ rebellie tegen iedereen die haar uit de gevangenis hoopt te houden kun je je in theorie nog voorstellen – het moet benauwend zijn als je hele voorkomen inzet wordt van je lijfsbehoud – maar maakt hier vooral een puberale indruk.
Ligt dat aan het script en de regie? Had een capabeler actrice dan de ook als popster en fotomodel bekende Lali Espósito er nog een rol van vlees en bloed van kunnen maken, zoals Gael García Bernal dat wel lukt in een bijrol als tv-journalist? Voor de fans van Espósito is het misschien gemakkelijker om in het pathos van haar personage te geloven; wie haar nergens anders van kent, ziet haar vooral ijdel als een Kardashian gestalte geven aan een vervelende jonge vrouw.
