99 Homes

Michael Shannon runt door de huisuitzettingen tijdens de financiële crisis een florerende vastgoedpraktijk. 99 Homes laat zien dat er altijd iemand winst maakt op het verlies van een ander.

In Werner Herzogs My Son, My Son, What Have Ye Done speelt Michael Shannon een religieuze fanaticus die zich opsluit in zijn huis met, beweert hij, meerdere gegijzelden. Het is aan Willem Dafoe in detectivemodus om hem zijn huis uit te praten en hem te arresteren. Kijk maar eens naar de poster van die film en je begrijpt waarom er negentig minuten uit die premisse te halen zijn: die indringende, Kinskiaanse ogen van de hoofd­rolspeler betekenen niets anders dan waanzin. Als het aan Shannon ligt gaat hij nergens heen.
In 99 Homes, de zesde speelfilm van Ramin Bahrani, is het juist Shannon die mensen uit hun huizen jaagt. Hij speelt vastgoedagent Rick Carver die tijdens de Amerikaanse crisis namens de bank panden komt opeisen van mensen die schulden hebben. Diezelfde indringende ogen als in My Son zien nu huilende kinderen, smekende moeders en door hun hoofd geschoten vaders. Sommige mensen verliezen liever hun leven dan hun huis.
Het laat Carver onberoerd. Zelfs de waterige ogen van Dennis Nash (Andrew Garfield als zachtaardig trailer trash) doen hem niets. Zonder baan en zonder huis moet Nash ineens een onderkomen vinden voor zijn moeder en zijn negen jaar oude zoon. Nou wil het net dat Carver een mannetje zoekt die wat van zijn vuile werk kan overnemen. Zo sluit Nash in het geheim een deal met een religieuze fanaticus die in een nog groter goed dan God gelooft.
Geld is immers waar het in 99 Homes om draait en veelal weet Bahrani, die scenario, regie, productie en montage voor zijn rekening nam, voelbaar te maken waarom het huidige kapitalistische systeem niet werkt. De rijken worden rijker en de armen worden armer, je weet het wel, maar als Nash mensen zoals hijzelf voor Carver uit hun huis moet zetten voel je het echt. Helaas valt dat niet te zeggen van het familiedrama dat Nash ondergaat. Als hij meer geld verdient en familiebanden verwaarloost, boet deze film aan kracht in. Net als in andere Bahrani-films wordt het snel te sentimenteel. Uiteindelijk is het de waanzinnige blik van Shannon die deze film draagt. Hij is het gezicht van het kapitalisme in zijn meest waanzinnige vorm en als het aan hem ligt gaat hij weer nergens heen.

Hugo Emmerzael