300

Pompeus, gelikt en spectaculair, dat is de stripverfilming 300 waarin een handjevol Spartanen een overmacht Perzische horden van zich af moet slaan.

"Dit. Is. Spar-taaaa!!!" brult koning Leonidas te pas en te onpas, om ons en zijn vijanden te herinneren aan de status aparte die de Spartaanse strijders hebben in de collectieve herinnering. Als kind bij hun moeders weggehaald, en getraind met maar één doel: de meest onverschrokken vechtmachines van het universum te worden. De soldaten in Zack Snyders bulderende stripverfilming 300 is dat behoorlijk goed gelukt. Deze soldaten lijken eerder bodybuilders, zo goed getraind zijn ze — je vraagt je constant af of die buik- en borstspieren wel echt zijn, en niet softwarematig opgepompt. Zou zo kunnen, want in de hele twee uur durende film zit maar één buitenopname: de rest is virtueel.
300 bevat veel mooie en overdonderende plaatjes: het graan rond stadstaat Sparta wappert goudgeel en in idyllische slowmotion, het berglandschap baadt in het constante tegenlicht van een zon die steeds net onder gaat. Dit is het decor van een bloedige strijd tussen een handjevol dappere Spartaanse strijders en het miljoenenleger van de Xerxes. Deze Perzische koning met goddelijke status bood de dappere Grieken de kans zich over te geven, maar: Dit! Is!! Sparta!!! Dat doen ze dus niet. Liever sterven ze in een kansloze strijd.

Falanx
Voor het zover is rijgen de mannen van koning Leonidas (de stoere Gerald Butler) nog talloze Aziaten aan hun speren; gigabyte na gigabyte aan digitaal bloed spat over het scherm. Van de lijken bouwen ze een muur. Tot waanzin van Xerxes en zijn leger vol monsters en reuzen is de Spartaanse falanx, strategisch opgesteld in een smalle bergpas, schier ondoordringbaar. Worden ze een keer geraakt, dan is er nog niets aan de hand. Heb ik nog wat aan je?, vraagt Leonidas aan een van zijn gewonden. Jawel hoor, zegt deze, het is maar een oog.
Met de werkelijkheid heeft dit natuurlijk weinig te maken. Zeker, de slag bij Thermopylae is echt gevoerd, de Perzen waren zwaar in de meerderheid, en hun elitesoldaten heetten echt ‘de Onsterfelijken’ — maar dat is het dan wel zo’n beetje. De Spartanen droegen zeker meer bescherming dan die lederen zwelslip en wapperende bloedrode cape — ze waren wel gek maar niet achterlijk natuurlijk. Regisseur Zack Snyder keek niet zozeer naar de geschiedenis maar naar het mythische, brute en gezwollen beeldverhaal van Frank Miller, wiens sin city ook al zo nauwgezet naar het witte doek werd vertaald.
Snyder liet zijn spierballenstijl al zien in de overdonderende dawn of the dead-remake. Hij heeft een heerlijk vloeiende stijl, met veel lange, ononderbroken takes waarin de actie afwisselend wordt vertraagd en versneld. Na de sinds gladiator zo populaire mitrailleurmontage, waar je niet mag zien wat er precies gebeurt, is dat een verademing. De belofte van de briljante (door liefhebbers al driftig rondgemailde) trailer wordt waargemaakt, ook al bevat diezelfde voorfilm alle ‘money shots’ en is de film daarom niet echt verrassend.

Rik Herder