11 Flowers

In 11 Flowers laat Wang Xiaoshuai het China van zijn jeugd zien, door de ogen van een kind op de grens van de puberteit.

Ja, zo is het om elf te zijn. Om de veilige muren van de kinderwereld omver te zien tuimelen en te ontdekken dat daarachter een geheimzinnig universum ligt dat even bedreigend als opwindend is. Een niemandsland dat de overgang markeert tussen de onbegrensde fantasiewereld van de kindertijd en het volwassen leven met al zijn sociale beperkingen. En dat zijn er nogal wat in het maoïstische China van 11 Flowers. Maar voor de elfjarige Han draait het leven vooralsnog om andere dingen: kattenkwaad met vriendjes, schoolprestaties en een fascinatie voor die mysterieuze wezens die meisjes heten.
Een eerste confrontatie met de minder dromerige kanten van de grotemensenwereld komt wanneer Han wordt gepromoveerd tot gymnastiekleider: een eervolle rol waarvoor de schoolleiding het wel gepast acht dat hij een mooi wit shirt aantrekt. Maar dat heeft hij niet. En er gaat een flinke ruzie aan vooraf voordat zijn moeder, die de touwtjes met moeite aan elkaar weet te knopen, aan Hans verzoek toegeeft. De stof voor zijn nieuwe overhemd slokt in één klap een jaarrantsoen aan textielbonnen op. En als kijker voel je hem al aankomen: dat overhemd brengt geen geluk.
Wel stort het Han in een spannend avontuur, maar het is een avontuur met een bittere ondertoon dat ‘m misschien wel meer leert dan ‘m lief is over de wereld die zijn toekomst zal bepalen. Het wordt allemaal in flarden uit de doeken gedaan, opgemerkt uit toevallig opgevangen gesprekken of gebeurtenissen. De camera neemt af en toe letterlijk het gezichtspunt van Han in, zodat de beleving van de toeschouwer samenvalt met de zijne. In vergelijking met eerdere films van Wang Xiaoshuai, zoals Frozen en Bejing Bicycles is 11 Flowers een stuk weemoediger en minder grimmig. Maar Wang maakt ook duidelijk dat dat slechts een kwestie van onschuld is. Zodra zijn half-begrijpen begrijpen wordt, is ook Han de dromerigheid voorbij.

Sasja Koetsier