Videokunst terug op Art Rot­ter­dam

Morgen begint de 27ste editie van Art Rotterdam, de belangrijkste kunstbeurs van Nederland. Op een nieuwe locatie, Ahoy, die ruimte biedt voor de terugkeer van het videokunstprogramma Projections. Te zien zijn twaalf films van internationaal topniveau.

Toen Art Rotterdam in 2012 de sectie Projections lanceerde, was het een de eerste kunstbeurzen in de wereld met zo’n speciaal programma voor videokunst. Twee jaar later verhuisde de beurs van de Cruise Terminal naar de Van Nellefabriek. Daarmee kwam de vertoningsruimte, die eerst in het tegenovergelegen Las Palmas was ingericht, dichterbij de beursvloer te liggen. Maar hij was ruim genoeg ingericht, met gedempt licht en bankjes, waardoor bezoekers echt konden schakelen tussen de visuele barrage van de beursstands naar de gerichte concentratie die past bij het kijken naar films.

Die ruimte ging door verbouwingen binnen de Van Nellefabriek echter verloren en Projections werd even op pauze gezet. Vorig jaar werd bekend gemaakt dat Art Rotterdam de oude locatie ging verlaten en dat Ahoy de volgende halte is. Het stadion heeft misschien minder sfeer dan de monumentale fabriek maar heeft in ieder geval meer dan genoeg ruimte om eerder afgestoten onderdelen weer te hernemen. Dus ook Projections, dat twaalf werken presenteert op achthonderd vierkante meter.

Het videokunstprogramma vist ruwweg in dezelfde vijver als de Tiger Short-competitie van het IFFR. Het zijn korte en middellange films van makers van internationale statuur. Upstream Gallery koos met The Gift (1995) van Jeroen Eisinga voor een golden oldie. Fans van de Nederlandse meester van de ongemakkelijke videovignetten kunnen hun hart ophalen bij de performance waarin hij in lang ondergoed in een besneeuwde greppel staat, met zijn blik omhoog gericht en zijn hand uitgestrekt naar de kijker. Alsof hij ons iets wil aanbieden, maar zijn handen zijn leeg.

Ook I Wan’na Be Like You van Margit Lukács en Persijn Broersen (Galerie Akinci) is eerder te zien geweest. De meesterlijke koloniaal-kritische bewerking van de Monkey Dance uit The Jungle Book ging vorig jaar in première in de Grote Kerk van Alkmaar. Vier jaar eerder presenteerde het IFFR al Smile Driver van Jessica Wilson (diez gallery), een computer-gegenereerde animatie waarin onzichtbare en immateriële krachten het leven infiltreren waardoor een ventilator een ziel krijgt en een trottoir peristaltische bewegingen begint te maken. Daarnaast zijn nog recente werken te zien van onder andere Yael Bartana, Cristina Lucas, Hans Op de Beeck en Jonas Brinker.