FilmSlot: Crowdfunding niet altijd succesvol

Cinema Reloaded, het paradepaardje van het Rotterdams Filmfestival, komt nog niet aan de hoge verwachtingen tegemoet. Het co-produceren van een korte film blijkt nauwelijks aan te slaan bij het internetpubliek.

Bezoekers van de website kunnen met digitale muntjes van vijf euro per stuk drie verschillende films financieren. Voor elke film leek 30.000 euro aanvankelijk een realistisch streefbudget, maar ruim een half jaar later is daarvan nog geen tiende deel gerealiseerd. Alexis Dos Santos (Glue) leidt de dans met dik 3.000 euro, daarop volgt Pipilotti Rist (Pepperminta) met bijna 2.300 euro en helemaal onderaan bungelt Ho Yuhang (At the End of Daybreak) met nog geen 2.000 euro.

De deadline voor Cinema Reloaded was eigenlijk vorige maand. Om het project meer kans van slagen te geven, is de termijn nu verlengd tot 31 december. “Voor ons is dit een leertraject”, verklaart festivaldirecteur Rutger Wolfson. “We zijn er achter gekomen dat we een langere adem nodig hebben en dat het streefbedrag aan de ambitieuze kant is. Daarom hebben we de filmmakers gevraagd of ze hun film ook voor 10.000 euro kunnen maken. Dat is haalbaarder, wat investeren voor co-producers aantrekkelijker maakt. Zeker in de aanloop naar IFFR 2011, als het festival weer meer onder de aandacht komt.”

Zijn geloof in participerende filmproductie is Wolfson in elk geval niet verloren. “Dit financieringsmodel kan werken, daar ben ik zeker van. Het is alleen nog even zoeken naar de juiste invulling.”

Veel geduld
De geringe animo voor Cinema Reloaded tot nu toe staat niet op zichzelf. Andere crowdfunding-initiatieven zijn ook geen onverdeeld succes. Zo pitchen filmmakers op de website Indiemaverick een film langer dan zestig minuten, met een budget van maximaal 1.500.000 dollar. ‘Believers’ kunnen al vanaf vijfentwintig dollar een aandeel kopen. Het is op zich indrukwekkend dat koploper Run with Me, dat vanaf eind 2007 op de site staat, op deze manier meer dan 200.000 dollar binnenhaalde. Echter: het gaat hier slechts om vijftien procent van het totale budget. In dit tempo duurt het dus tot 2022 voordat Anthony Hayes zijn film kan maken. Anders regisseurs moeten nog meer geduld hebben.

Via Indiemaverick kwam, weinig verrassend, nog geen film tot stand. Anders is bij IndieGoGo, dat spreekt van ‘Do It With Others’ filmmaking. Hier kan trouwens iedere gek met een creatief idee terecht, of dat nu in de filmische, muzikale of zelfs politieke hoek zit. Opvallend is dat veel films het budget voor één bepaald onderdeel bij elkaar proberen te sprokkelen; voor een enkele episode, de postproductie, de inzending naar filmfestivals of een marketingcampagne. Daardoor zijn de bedragen relatief laag en de looptijden kort. Dit lijkt een voorwaarde voor succes: ook het Franse Touscoprod werkt op deze manier, door voor films die het grootste deel van hun budget al rond hebben, publiekssteun te vragen voor de laatste loodjes.

De enige succesfactor is het niet. Zo lijkt maatschappelijk engagement ook een pré. Crowdfunding-documentaires over wereldproblemen doen het goed, zoals The Age of Stupid, over de opwarming van de aarde, en Tapestries of Hope (via IndieGoGo), over de verkrachting van jonge meisjes door HIV-besmette mannen in Zimbabwe. Daarnaast is het belangrijk te blijven werven. Het geld stroomt niet zomaar binnen, je moet je project via zoveel mogelijk kanalen — Facebook, Twitter, e-mail — blijven promoten. En updates blijven geven over de status van je film. Het helpt ook om financiers in ruil voor steun iets terug te geven; aanwezigheid bij de première, een T-shirt met het titellogo of een deel van de winst.

Deze zaken kunnen ook het gebrek aan succes van Cinema Reloaded verklaren: niet alleen zijn Dos Santos, Rist en Yuhang nauwelijks actief en worden coproducenten bij een donatie van vijf coins of meer alleen beloond met hun naam op de aftiteling, ook experimenteert het IFFR met participerende filmproductie voor haar eigen ‘soort’ filmmakers. Die maken kunstzinnige, avant-gardistische films en het is de vraag of daar wel zoveel ‘co-producers’ voor te porren zijn. Over een half jaar weten we meer.