Festivalverslag: Marrakech I

Het Festival International de Film du Marrakech (FIFM) doet hard zijn best er uit te zien als Cannes, met een luxueus festivalpaleis en iedere avond rode lopers vol glitter en glamour. Maar eigenlijk is het interessanter de films te gaan kijken in de uitbundige publieksvertoningen — helemaal als er lokaal product gedraaid wordt.

Het is van een onwerkelijke decadentie, zoals je als simpele journalist wordt ontvangen op het FIFM. Het mag allemaal blijkbaar iets kosten, als de kroonprins je festival onder zijn hoede heeft. Op het vliegveld (compleet behangen met festivalposters) is een aparte douanerij voor festivalgasten. Die vervolgens persoonlijk begeleid worden naar de festivalauto’s (met dank aan sponsor Renault) om linea recta naar het luxueuze Palais des Congres te worden geshuttled, het luxueus ingerichte zalencentrum (alom blinkend marmer en diepe rode tapijten) in het zakendistrict van Marrakech waar het festival zich afspeelt.

Dat wil zeggen: het professionele deel van het festival, het meest zichtbare deel. Maar ik voel me toch meer thuis in dat andere stukje: bioscoop Le Colisée, waar de publieksvertoningen plaatsvinden. Voor omgerekend nog geen euro per voorstelling (eat that, IDFA en IFFR) zijn hier voor het lokale publiek vijf of zes films per dag te zien, inclusief alle titels uit het hoofdprogramma. En hoewel de organisatie zich in de kleine lettertjes van de festivalgids bij voorbaat verontschuldigd voor ‘mogelijke wijzigingen’ in ‘sommige filmkopieën’, lijkt er toch geen sprake van dat overvloedig naakt, drugs- of drankgebruik of godslasterende taal worden gecensureerd.

Hooguit worden ze anders ontvangen dan we in Europa gewend zouden zijn — uitbundiger. De bioscoop biedt hier geen sacrale ervaring, in stille toewijding te ondergaan. De bioscoopzaal is een sociale ruimte, waar voortdurend wordt gebeld, naar het scherm wordt geroepen, gejoeld, en heen en weer wordt gelopen naar de snackstand en toiletten.

Dat rumoer bereikte een voorlopig hoogtepunt toen gisteravond Chevaux de Dieu werd gepresenteerd. Eerder dit jaar beleefde de Marokkaanse film zijn wereldpremière in Cannes, als onderdeel van het programma Un Certain Regard. Het groots opgezette drama speculeert over wat vooraf ging aan een waar gebeurde bomaanslag in Casablanca op 16 mei 2003, door te tonen hoe vier jongeren uit de sloppenwijken van de stad omgaan met de verlokkingen van het fundamentalisme, die een uitweg biedt uit hun dagelijkse ellende. In La Colisée werden regisseur Nabil Ayouch en zijn hoofdrolspelers als helden onthaald. Al leek de rumoerige, wildenthousiaste zaal toch sterker te reageren op de flardjes humor (denk aan de toon van Shouf Shouf Habibi!) dan op de politieke boodschap van de film.