Carte postale de Cannes 7

Dinsdag 22 mei 2012

De Filmkrant doet elke dag verslag van het Filmfestival Cannes. Met vandaag: soep eten met Abbas Kiarostami.

Toen ik rond lunchtijd een oudere man met een pak soep en een stokbrood tegen de stroom in tussen de festivalgangers over de Croisette zag lopen, kreeg ik zin om hem te vragen of ik met hem mee naar huis mocht om een hapje mee te eten. Dat had natuurlijk alles te maken met de nieuwe film van Abbas Kiarostami, die twee jaar geleden in Cannes succes had met het in Italië gedraaide Copie conforme, die zelfs hoofdrolspeelster Juliette Binoche toen een Gouden Palm voor Beste Actrice opleverde.

Voor zijn nieuwste film Like Someone in Love ging de Iraanse regisseur naar Japan. Nog verder van huis. Om te werken met acteurs met wie hij nog gebrekkiger kon communiceren dan met Binoche en William Shimell. Voor een film die hij meer dan eerder in zijn carrière al van tevoren moest uitdenken middels een script.

Like Someone in Love is een relatiedrama dat je niet meteen raakt. Maar dat wil niet zeggen dat het geen goede film is. Hij is geestig, intrigerend, vol puzzelstukjes waarvan je niet direct weet waar ze in het plaatje passen. Je zou het een kopie van Copie conforme kunnen noemen, al draait het nu om een driehoeksverhouding tussen een sociologiestudente die als escortmeisje haar studie betaalt, haar vriendje en een oudere klant. En er wordt een kopje soep in gegeten. Of niet gegeten, want er komt steeds iets tussen.

Hoe het precies zit tussen die drie, en hoe waar, waarachtig of onwaar hun relaties zijn, is waar de film om draait. Like Someone in Love is een film die zich niet meteen veroveren laat. Sociale codes, rolpatronen en alledaagse normen en waarden worden ontrafeld tot je een handvol losse draadjes overhoudt die zich niet meteen weer in een logisch patroon aan elkaar knopen laten. De spiegelbeelden die we al in Copie conforme veelvuldig gebruikt zagen worden, geven ook nu weer talloze doorkijkjes en illusoire suggesties. Kortom een film om bij een kopje soep te (her)overdenken en die minder goed tot z’n recht komt in de festivalhaast van oordelen en snelle categorisaties.

Ook in In Another Country van de Zuid-Koreaanse regisseur Hong Sang-soo (wiens verrukkelijke The Day He Arrives, een soort Groundhog Day in Seoul dit jaar op het IFFR draaide) gaat het om een driehoeksverhouding. Maar dan eentje die uit elkaar getrokken is. Hong presenteert een drieluik over drie vrouwen die Anne heten, en zoals we van hem gewend zijn draait alles daarin ook om interacties (in vaak ongemakkelijke situaties). Als het allemaal niet zo loom en grappig was, dan zou je de wandelingen van zijn personages langs het strand, op zoek naar een vuurtoren, babbelend met een strandwacht die in een tentje woont, een illustratie van de ‘many worlds theory’ kunnen noemen die filmliefhebbers bijvoorbeeld hebben leren kennen in Source Code. Hong presenteert vele tijdloops, en mogelijke scenario’s naast en door elkaar in dezelfde tijdruimte. Maar je hebt nooit het gevoel dat hij je een breinkraker voorschotelt.

In Another Country

Die man met dat pak soep, die kwam voor de filmbeschouwer die van de ene naar de andere kant van de Croisette raast, als het ware uit een van die vele mogelijke andere werelden gekatapulteerd. En dat beeld zei: even nadenken over wat het allemaal betekent. Nu spoedt ik me weer verder naar een interview met Hong Sang-soo, wederom in de hoop dat we in de Filmkrant nog uitgebreid op deze film kunnen terugkomen als hij een keertje in Nederland te zien zal zijn. Goede gelegenheid hem eens te vragen in welke wereld hij leeft. In deze of in een andere. In film of in werkelijkheid. Of op de Croisette in Cannes, waar die twee elkaar soms kunnen kruisen.

Dana Linssen