Cannes #6 Liefde

Een paar nieuwe indrukken.

De allerlaatste scène van Todd Haynes’ Carol eindigt met ogen die kijken. Alles daarvoor bouwde op naar dit moment. De ogen van twee mensen die elkaar na een heleboel ups en downs gevonden hebben. In een rumoerig restaurant zit de een aan een tafeltje met iemand te praten terwijl de ander komt binnenlopen en op een afstandje midden in de massa stil blijft staan. Het duurt even voor ze elkaar zien. Het rumoer van stemmen zwelt aan, het bestek klettert op de achtergrond. En dan ontmoeten die ogen elkaar in de ruimte. In een fractie van een seconde, zo lang het duurt voor een signaal om langs de oogzenuw en de visuele cortex naar die onbekende plek te komen waar alles klikt, in die fractie weten ze dat hun levens voor altijd zullen veranderen. Mooiste moment van de film en een van de mooiste momenten van het festival. Carol speelt zich af in de jaren vijftig, toen de wereld seksueel nog een plek van subtekst en ondertonen was. Woody Allens Irrational Man — Haynes film had ook Rational Woman kunnen heten omdat Cate Blanchett zo recht op haar doel afgaat, ook al mag ze niet hardop zeggen wat dat is — komt uit een heel andere wereld, de wereld van nu, een wereld van boventonen en overschreeuwen. Daar komen de woorden voor de aanrakingen. Call me if you want to fuck.

Matthias Schoenaerts heeft in de internationale filmwereld ondertussen z’n eigen niche van zwijgende kerels gecreëerd. Voordat Maryland nogal aburd eindigt met een plotselinge omhelzing, speelt Schoenaerts een zwijgende bodyguard die praktisch alleen met z’n ogen een gevaarlijk complot ontrafelt dat de vrouw bedreigt die hij moet beschermen. Dat wil zeggen Diane Kruger, die een wel erg hulpeloze deerne speelt. Hij de zwijgende kerel, zij de prinses die gered moet worden. Scoort op atmosfeer, maar verder vlak.

Uit serie leuke dingen die je stiekem altijd al wilde weten: de appartementen langs strandboulevard Croisette waar productiehuizen als Elle Driver of Annapurna hun vlaggen uithangen, gaan weg voor 30.000 euro per twee weken. Huur dus. Een penthouse, waarvan sommige met zwembad, willen nog wel eens 200.000 euro per twee weken kosten. Wie dat geld er niet voor over heeft of helemaal gek wordt van al dat geflaneer, huurt een appartementje op de achtergelegen Rue d’Antibes. Pas de problem.

Veel liefde was er vanmorgen voor Maiwenns Mon roi, in ieder geval van de helft van de zaal. Het is een passieverhaal zoals alleen de Fransen kunnen maken. Vincent Cassel is het alfamannetje, Emanuelle Bercot de vrouw die voor hem valt. Het is niet eens een amour fou, een andere lokale specialiteit, maar een verslag over de jaren van een intense relatie. Hoog modellengehalte, zoals we gewend zijn van de regisseur die een paar jaar geleden ook al Polisse volstopte met mooie gezichten. Maar dat geeft niet. Het kan me niet schelen dat iedereen er goed uitziet en in prachtappartementen woont. Dit is lijden aan de liefde. En daar houden houden we van. Tot je oud en wijs genoeg bent dan.

Ronald Rovers